Wciągnięty na bagna. Dlaczego bagno jest zasysane Jak bagno jest zasysane na schemacie

01.05.2022

Wiele razy słyszałem przerażające historie o ludziach tonących na bagnach. Zawsze interesował mnie sam mechanizm Jak to się stało. Któregoś dnia odwiedziliśmy rodziców mojego męża we wsi. Jego tata pracuje jako leśniczy, więc opowiedział mi wszystko, co wie o bagnach i ich działaniu mechanizm „ssący”.

Jak powstaje bagno

Bagno, jak każdy inny obiekt naturalny, powstaje Lub samodzielnie, Lub używając ludzkich rąk. Oczywiście nie, ludzie nie tworzą celowo bagien, ale, powiedzmy, z powodu złej pielęgnacji naturalnych zbiorników wodnych, z powodu wylesiania, z powodu zanieczyszczenia gleby, Bagienny świat rozwija się i rośnie.

Zacznę od tego, że nie wszystkie bagna mogą ssać ciała obce, ale tylko te, które są tzw "bagno". Oznacza to, że te bagna są zarośniętymi torfowiskami. Więc, jak powstaje torfowisko:

Jezioro zaczyna pokrywać gęsty dywan lilii i mchu.
Wilgotność zbiornika wzrasta wskutek ciągłego odkładania się torfu.
Na dnie zaczynają rosnąć glony, które ostatecznie docierają prawie do powierzchni wody.
Z powodu braku, z czasem i całkowitego braku tlenu, Gnicie zaczyna się w wodzie.
W wyniku gnicia tworzy się bagno.

Dlaczego bagno jest zasysane?

Nie wiem jak Wy, ale ja (przed moim teściem) tego nie wiedziałem bagno wsysa jedynie żywe obiekty. Dzieje się tak na mocy prawa fizycznego Bingham-Szwedow. Nawiasem mówiąc, istnieją dwa rodzaje ssania: niedociążenie i przeciążenie. Pod zanurzenie dzieje się, jeśli waga zanurzalny ciała są mniejsze niż wypychanie moc bagna. Jeśli ciężar zanurzonego ciała jest większy – dzieje się przeciążać.

Jeśli chodzi o topienie ludzi i zwierząt, w 95% przypadków dochodzi do przeciążenia, ponieważ masa żywych ciał jest zwykle dość duża. Swoją drogą, tym bardziej żywe ciało się porusza podczas gdy bagno próbuje go wessać, tym szybciej nastąpi przeciążenie. Niestety, ani człowiek, ani bestia nie będziesz mógł sam wydostać się z bagna(tylko w wyjątkowo pomyślnych przypadkach), bo nawet jeśli spróbujesz się zatrzymać, oddech nie ma znaczenia nie będzie mógł zostać długo(i to jest także ruch). Nurkować w tym przypadku będzie następować wolniej, ale całkowicie nie przestanie.

Wydawałoby się, że jest to jasne i powszechne pytanie dla wszystkich - dlaczego bagno jest do bani? W rzeczywistości proces ten nie jest tak prosty, jak się wydaje, a być może nauczysz się czegoś nowego dla siebie.

Po pierwsze bagno, które zasysa, nazywa się torfowiskiem. Może przyciągać jedynie żywe obiekty. Na bazie jezior tworzy się torfowisko, porastając zielonym dywanem mchów i glonów, nie na wszystkich bagnach.

Pojawieniu się bagien sprzyjają 2 powody: zarastanie zbiornika lub zalewanie ziemi. Bagno charakteryzuje się nadmiarem wilgoci i ciągłym odkładaniem się niecałkowicie rozłożonej materii organicznej - torfu. Nie wszystkie bagna są w stanie zasysać przedmioty, ale tylko te, w których utworzyło się grzęzawisko. Na miejscu jeziora tworzy się torfowisko. Lilie, lilie wodne i trzciny na powierzchni jeziora z czasem wyrastają na gęsty dywan na powierzchni zbiornika. W tym samym czasie na dnie jeziora rosną glony. Gdy się tworzy, chmura glonów i mchów unosi się z dna na powierzchnię. Z powodu braku tlenu rozpoczyna się gnicie i tworzą się odpady organiczne, które rozpraszają się w wodzie i tworzą grzęzawisko.

Przejdźmy teraz do samego procesu ssania...

Bagno zasysa żywe obiekty. Wyjaśnia to jego właściwości fizyczne. Bagno należy do klasy płynów Binghama, fizycznie opisywanych równaniem Binghama-Shvedova. Kiedy przedmiot o niewielkiej masie uderza w powierzchnię, zachowują się jak ciała stałe, więc obiekt nie zatonie. Kiedy obiekt ma wystarczającą wagę, tonie.

Istnieją 2 rodzaje zanurzenia: niedostateczne i nadmierne zanurzenie. Zachowaniem ciała zanurzonego w cieczy rządzi związek pomiędzy wpływem grawitacji a siłą wyporu Archimedesa. Ciało zapadnie się w bagno, aż siła Archimedesa zrówna się z jego wagą. Jeśli siła wyporu jest mniejsza niż ciężar, wówczas obiekt zostanie zanurzony; jeśli będzie większy, wówczas obiekt zostanie przeciążony.

Dlaczego przeciążeniom podlegają tylko obiekty żywe? Dzieje się tak dlatego, że takie obiekty stale się poruszają. A co jeśli zamarzniesz? Czy nurkowanie się zakończy? Niestety, to tylko spowolni zanurzenie, ponieważ żywe ciało zawsze się porusza, ponieważ oddycha. Obiekty nieożywione pozostają nieruchome, więc nie są całkowicie zanurzone. Nadmierne zanurzenie się w bagnie jest zasysaniem bagna. Dlaczego ruch ciała przyspiesza zanurzenie? Każdy ruch polega na przyłożeniu siły, która zwiększa nacisk na podporę. Jest to spowodowane ciężarem przedmiotu i siłą grawitacji. Nagłe ruchy powodują powstawanie obszarów niskiego ciśnienia pod ciałem. Obszary te spowodują wzrost ciśnienia atmosferycznego na żywym obiekcie, jeszcze bardziej go zanurzając.

Dlatego fizyczna definicja słowa „ssanie bagien” wygląda następująco: płyn Binghama (bagno) próbuje przenieść uwięziony w nim żywy obiekt do poziomu poniżej normalnego zanurzenia, przy którym siła Archimedesa jest mniejsza niż ciało. Proces wchłaniania jest nieodwracalny. Utopione ciało nie wypłynie na powierzchnię nawet po ustaniu czynności życiowych.

Oprócz zainteresowań teoretycznych, badanie procesów fizycznych zachodzących na bagnach ma znaczenie praktyczne: na bagnach ginie wiele osób, które mogłyby przeżyć, gdyby lepiej zdawały sobie sprawę z podstępnych właściwości torfowiska. A te właściwości są naprawdę bardzo podstępne. Bagno jest jak drapieżnik. Inaczej reaguje na wchodzące do niego przedmioty żywe i nieożywione: nie dotyka umarłych, ale wsysa wszystko, co żyje. Ta właściwość torfowiska zasługuje na szczególną uwagę i będzie nas interesować przede wszystkim. Najpierw opiszemy to bardziej szczegółowo.

W pierwszym przybliżeniu grzęzawisko można uznać za ciecz. Dlatego siła wyporu Archimedesa musi działać na uwięzione w niej ciała. To prawda, a przedmioty nawet o dużej gęstości, przekraczającej gęstość ludzkiego ciała, nie toną w bagnie. Ale gdy tylko dostanie się do niego człowiek lub inna żywa istota, zostanie „wessana”, to znaczy całkowicie zanurzona w bagnie, chociaż ich gęstość jest mniejsza niż gęstość obiektów, które nie toną w bagnie bagno.

Powstaje pytanie: dlaczego bagno zachowuje się w tak nieoczekiwany sposób? Jak odróżnia obiekty żywe od nieożywionych?

Aby odpowiedzieć na te pytania, będziemy musieli przyjrzeć się bliżej właściwościom fizycznym torfowiska.

O pływaniu ciał w płynach Newtona

Zastanówmy się, jak ciało unosi się w płynach newtonowskich, na przykład w wodzie. Wyprowadźmy na powierzchnię wody ciało o gęstości mniejszej od jego gęstości i wypuśćmy je. Po pewnym czasie ustali się stan równowagi: ciało zostanie zanurzone do poziomu, przy którym siła wyporu Archimedesa jest dokładnie równa ciężarowi ciała. Ten stan równowagi jest stabilny - jeśli na ciało działa siła zewnętrzna i zatapia je głębiej (lub odwrotnie, podnosi), to po ustaniu siły powraca ono do poprzedniego położenia. Poziom zanurzenia, przy którym siła Archimedesa jest równa ciężarowi, nazwiemy poziomem normalnego zanurzenia.

Należy pamiętać, że poziom normalnego zanurzenia zależy wyłącznie od stosunku gęstości i nie zależy od lepkości cieczy. Gdyby torfowisko było po prostu płynem Newtona o dużej lepkości, nie byłoby to bardzo niebezpieczne. Przy rozsądnym zachowaniu można przebywać na jego powierzchni dość długo. Pamiętasz, jak zachowują się zmęczeni pływacy, którzy chcą odpocząć bezpośrednio w wodzie? Przewracają się na plecy, rozkładają ręce i leżą bez ruchu tak długo, jak chcą. Ponieważ gęstość wody jest mniejsza niż gęstość torfowiska, to w podobny sposób można by leżeć na powierzchni torfowiska przez długi czas, a lepkość nie przeszkadzałaby szczególnie w tym. Mógłbyś poświęcić czas na przemyślenie sytuacji, podjąć najlepszą decyzję, spróbować ostrożnie wiosłować rękoma, próbując dostać się do stałego miejsca (w tym miejscu lepkość byłaby przeszkodą), a na koniec po prostu poczekać na pomoc . Siła wyporu niezawodnie utrzyma osobę na powierzchni bagna: jeśli w wyniku nieostrożnego ruchu osoba opadnie poniżej poziomu normalnego zanurzenia, siła Archimedesa nadal będzie go odpychać.

Niestety rzeczywistość jest dużo gorsza. Osoba uwięziona w bagnie nie ma czasu na myślenie, a tym bardziej na czekanie. Bagno jest płynem nienewtonowskim, a jego właściwości Binghama radykalnie zmieniają sytuację.

O pływaniu ciał w płynach Binghama

Wynieśmy ciało na powierzchnię płynu Binghama i opuśćmy je. Jeżeli ciało jest wystarczająco lekkie i wywierane przez nie ciśnienie jest małe, może się zdarzyć, że naprężenia powstające w cieczy będą mniejsze od granicy plastyczności i ciecz będzie zachowywać się jak ciało stałe. Oznacza to, że obiekt może stać na powierzchni cieczy i nie zanurzać się.

Z jednej strony wydaje się to dobre. Dzięki tej właściwości pojazdy terenowe o niskim nacisku na podłoże mogą z łatwością pokonywać nieprzejezdne dla człowieka bagna. A człowiek za pomocą specjalnych „nart bagiennych” lub mokrych butów może zmniejszyć nacisk na glebę i poczuć się na bagnach w miarę bezpiecznie. Ale jest jeszcze druga strona tego zjawiska. Niepokojący jest sam fakt, że zanurzenie ciała zatrzymuje się w przypadku nierówności ciężaru i siły Archimedesa - nie wszystko dzieje się tak, jak zwykle. Wyobraźmy sobie, że ciężar naszego ciała jest na tyle duży, że zacznie opadać. Jak długo będzie trwało to zanurzenie? Oczywiste jest, że nastąpi to dopiero wtedy, gdy siła Archimedesa zrówna się z ciężarem. Kiedy ciało zostanie zanurzone, siła Archimedesa częściowo zrekompensuje ciężar, nacisk na glebę zmniejszy się i nadejdzie moment, gdy naprężenia ponownie staną się mniejsze. W takim przypadku płyn Binghama przestanie płynąć, a ciało się zatrzyma wcześniej, niż siła Archimedesa staje się równa ciężarowi. Stan ten, w którym siła Archimedesa jest mniejsza niż ciężar, ale ciało nie opada głębiej, nazywa się stanem niedostatecznego zanurzenia (patrz ryc. A).

A teraz – najważniejsza rzecz. Jeżeli w cieczy możliwe są stany niedostatecznego zanurzenia, to z tych samych powodów możliwe są również stany nadmiernego zanurzenia, w których siła Archimedesa jest większa od ciężaru, lecz ciało nie unosi się do góry (rys. c). Pamiętasz, co stało się z płynem Newtona? Jeśli w wyniku jakichkolwiek działań osoba spadnie poniżej poziomu normalnego zanurzenia, wówczas siła Archimedesa stanie się większa niż ciężar i zwróci ją z powrotem. W cieczy Binghama nic podobnego (przy wystarczająco dużym m0) nie zachodzi. Po zanurzeniu się w wyniku nieostrożnych działań nie będziesz już unosić się z powrotem, ale będziesz w stanie przeciążenia. Proces „tonięcia” w bagnie okazuje się nieodwracalny. Teraz możemy nadać dokładniejsze znaczenie słowu „ssanie”. Oznacza to chęć torfowiska do zatopienia żywych obiektów poniżej poziomu normalnego zanurzenia - w stan przeciążenia.

Niewiele pozostało nam do zrozumienia, dlaczego torfowisko bagienne zasysa, to znaczy wciąga tylko żywe obiekty w stan przeciążenia.

Przyczyny przeciążenia

Obiekty żywe są przeciążone, ponieważ gdy znajdą się w bagnie, poruszają się, to znaczy zmieniają względne położenie części swojego ciała. Prowadzi to do przeciążenia z czterech powodów.

Powód pierwszy. Wyobraź sobie, że trzymasz w rękach duży ładunek i zaczynasz go podnosić. Aby nadać mu przyspieszenie do góry, należy na niego oddziaływać siłą większą niż ciężar tego ciała. Zgodnie z trzecim prawem Newtona siła wywierana na dłonie przez ładunek będzie również większa niż jego ciężar. Dlatego siła, z jaką Twoje nogi naciskają na podpórkę, wzrośnie. Jeśli stoisz na grzęzawisku, próba podniesienia ciężaru, który trzymasz w rękach, spowoduje, że twoje nogi zapadną się głębiej w grzęzawisko.

A co jeśli w Twoich rękach nie będzie żadnego ładunku? Nie zmienia to zasadniczego aspektu sprawy – dłoń ma masę, a zatem sama jest obciążeniem. Jeśli jesteś na normalnym poziomie nurkowania, samo podniesienie ręki spowoduje przenurkowanie. W takim przypadku przeciążenie będzie bardzo małe, ale będzie nieodwracalne, a powtarzające się ruchy mogą doprowadzić do przeciążenia w dużej ilości.

Powód drugi. Bagno ma dużą lepkość i żeby oderwać np. rękę od powierzchni bagna trzeba użyć siły. W takim przypadku nacisk na podporę wzrasta i nastąpi przeciążenie.

Powód trzeci. Bagno jest ośrodkiem lepkim i stawia opór poruszającym się w nim obiektom. Jeśli spróbujesz wyciągnąć zablokowaną rękę, wówczas podczas jej poruszania będziesz musiał pokonać siły lepkie, a nacisk na podporę wzrośnie. Przeciążenie znów się powtórzy.

Powód czwarty. Każdy dobrze wie, że po wyciągnięciu stopy z błota słychać charakterystyczny chlupot – to powietrze atmosferyczne wypełniające ślad pozostawiony przez stopę. Jak myślisz, dlaczego takiego dźwięku nie słychać przy wyciąganiu nogi z wody? Odpowiedź jest dość oczywista – woda ma niską lepkość, szybko przepływa i wypełnia przestrzeń pod poruszającą się ku górze nogą. Błoto ma znacznie większą lepkość i siły uniemożliwiające przemieszczanie się jednych warstw względem innych są dla niego większe. Dlatego brud spływa powoli i nie ma czasu na wypełnienie przestrzeni pod stopą. Tworzy się tam „pustka” – obszar niskiego ciśnienia niezajęty przez glebę. Kiedy wyciąga się nogę z błota, obszar ten komunikuje się z atmosferą, wpada do niego powietrze i w efekcie słychać ten sam dźwięk, o którym mówiliśmy wcześniej.

Zatem obecność trzeszczącego dźwięku wskazuje, że próbując uwolnić utkniętą w błocie nogę, należy pokonać nie tylko siły spowodowane lepkością i lepkością, ale także siły związane z ciśnieniem atmosferycznym.

Przy gwałtownych ruchach osoby uwięzionej w grzęzawisku pod częściami ciała poruszającymi się w grzęzawisku pojawią się obszary niskiego ciśnienia, a ciśnienie atmosferyczne będzie z dużą siłą uciskać człowieka, wpychając go w stan przeciążenia.

Łączne działanie wszystkich czterech przyczyn daje następujący skutek: zmiana kształtu ciała uwięzionego w bagnie prowadzi do jego przeciążenia.

Teraz wiele się wyjaśniło. Kiedy ciała martwe wpadają w bagno, nie zmieniają swojego kształtu i nie ma powodów do ich przeciążenia. Takie ciała nie są wciągane do bagna; kiedy już dostaną się do bagna, pozostają w stanie zanurzenia. A żywe istoty, znalazłszy się w bagnie, zaczynają walczyć o życie, flądrę, co natychmiast prowadzi do ich przeciążenia. To jest „ssanie”. Odpowiedź na pytanie postawione na samym początku została otrzymana. Jednak to nie wystarczy. Jak można jeszcze zostać zbawionym, jak wykorzystać wyniki tego badania do opracowania praktycznych zaleceń dla tych, którzy znaleźli się w bagnie.

Niestety, w tym kierunku można zrobić o wiele mniej, niż byśmy chcieli. Jeśli nie weźmiemy pod uwagę projektów fantastycznych i półfantastycznych („nadmuchujący się balon, który wyciąga człowieka z bagna”, „substancja powodująca twardnienie bagna”) itp.), sytuacja wygląda ponuro.

Jak wydostać się z bagna?

Główną zasadą, którą każdy powinien znać, jest to, aby nie wykonywać gwałtownych ruchów na bagnach. Jeśli zostaniesz powoli wessany przez bagno, masz wszelkie szanse na ucieczkę. Po pierwsze, gdy znajdziesz się na bagnistym terenie, koniecznie zaopatrz się w kij, najlepiej szeroki i mocny, czyli prawdziwy klocek. Ten kij może być Twoim wybawieniem, dlatego musisz go wybierać ostrożnie, a nie brać pierwszej gałązki, która pojawi się pod ręką. Jeśli znajdziesz się na bagnie, zsuwając się z pagórka, najprawdopodobniej szybko zostaniesz wessany, ponieważ dzięki bezwładności będziesz się poruszać, pomagając w ten sposób bagnisku, więc lepiej upaść na brzuch lub plecy, jak będziesz wciągany znacznie wolniej.

Jeśli nie wejdziesz zbyt szybko pod wodę i masz kij, to ostrożnie postaw go przed sobą, cóż, jeśli do najbliższej warowni jest nie więcej niż pół metra, to koniec kija opadnie do ziemię i łatwiej będzie ci się wydostać. Ale nawet jeśli kij leży całkowicie w bagnie, trzeba się go chwycić i spróbować przenieść na niego środek ciężkości, w ten sposób powstanie jakiś mostek i będzie można bez problemu wyjść na ląd lub poczekać na pomoc ryzykując całkowite zatonięcie w błocie.

Jeśli nie masz pod ręką absolutnie niczego, co mogłoby posłużyć za dźwignię, spróbuj przyjąć pozycję poziomą. Zrób to tak ostrożnie, jak to możliwe, ostrożnie przesuwając środek ciężkości z nóg na tułów; jeśli ci się to uda, Twoja masa ciała znacznie się zmniejszy i nie będziesz już wciągany w bagno. W tej pozycji możesz poczekać na pomoc. Jednak będąc na bagnach, pod żadnym pozorem nie wolno wykonywać gwałtownych ruchów, machać rękami ani próbować szarpać nogami, bo to spowoduje, że zostaniecie wciągnięci jeszcze głębiej w otchłań.

Osoby w tej pozycji nie mogą nawet głośno krzyczeć, wzywać pomocy, a tym bardziej machać wolnymi kończynami. Jeśli górna część ciała jest nadal wolna, musisz zdjąć kurtkę lub płaszcz przeciwdeszczowy i rzucić go na powierzchnię bagna, możesz też po nim wyjść, nie pozwoli to bagnu cię wessać.

Jeśli bardzo szybko zostanie wessany do bagna, pomóc może tylko osoba z zewnątrz, musi rzucić linę lub kij, aby osoba złapana w bagnie mogła wydostać się na twardą powierzchnię. Czasami, aby wyciągnąć jedną osobę z bagna, potrzebne są co najmniej trzy osoby na lądzie, ponieważ siła ssania bagna jest bardzo duża. Należy również pamiętać, że jeśli ktoś zostanie wyciągnięty z bagna, to w żadnym wypadku nie należy go wypuszczać na przerwę; lekko uwolniona osoba natychmiast wejdzie w bagno, otrzymując dodatkową energię z ziemi podczas odpychania. Akcja ratunkowa musi przebiegać aktywnie i bez opóźnień. Wtedy sukces będzie gwarantowany.

Co jeszcze mogą nam powiedzieć bagna?

Istnieje coś takiego jak garbowanie torfem - specyficzny stan zwłok, który występuje, gdy zwłoki przedostaną się do torfowisk i gleb zawierających kwasy humusowe. „Garbowanie” torfem można również nazwać jednym z rodzajów naturalnego utrwalania zwłok. Zwłoki będące w stanie „opalenizny” torfowej mają gęstą, ciemnobrązową skórę, jakby opaloną. Narządy wewnętrzne zmniejszają swoją objętość. Pod wpływem kwasów huminowych sole mineralne w kościach rozpuszczają się i są całkowicie wypłukiwane ze zwłok. Kości w tym stanie konsystencją przypominają chrząstkę. Zwłoki na torfowiskach są dobrze zachowane przez czas nieokreślony, a badając je, lekarze medycyny sądowej mogą określić obrażenia odniesione w ciągu życia. Chociaż takie przypadki są dość rzadkie, czasami znaleziska na torfowiskach mogą sprawić badaczom różne niespodzianki.

Na naszej planecie są straszne bagna, słynące z przerażających, ale historycznie bezcennych znalezisk. Mówimy o „bagnach narządów ludzkich” Niemiec, Danii, Irlandii, Wielkiej Brytanii i Holandii.

Prawdopodobnie najsłynniejszą z mumii bagiennych jest Człowiek z Tollund, na którego natknęli się dwaj bracia, zbieracze torfu, w maju 1950 roku w pobliżu wsi Tollund w Danii.

Kroili torf na brykiety, gdy nagle zobaczyli twarz patrzącą prosto na nich i myśląc, że to ofiara niedawnego morderstwa, natychmiast skontaktowali się z lokalną policją.

Datowanie radiowęglowe włosów Tollund Mana wkrótce wykazało, że zmarł on około 350 roku p.n.e. mi.

Innego starożytnego Duńczyka z doskonale zachowaną sierścią odnaleziono w 1952 roku na bagnach w pobliżu miasta Groboll. Sądząc po poderżniętym gardle, biedaka zabito, a zwłoki wrzucono do bagna.

Otóż odcięta czaszka tzw. mężczyzny z Osterby, znaleziona na bagnach w rejonie niemieckiej wsi o tej samej nazwie, daje wyobrażenie o tym, jakie fryzury nosili starsi mężczyźni w starożytności Plemiona germańskie zamieszkujące terytorium Niemiec w pierwszym tysiącleciu p.n.e. Ta fryzura nazywa się „węzłem szwabskim”. Włosy zmarłego były pierwotnie siwe, ale w wyniku utlenienia w ciemnej otchłani torfowej stały się rude.

Kwaśna woda, niska temperatura, brak tlenu - wszystkie warunki niezbędne do konserwacji. Narządy wewnętrzne, włosy i skóra są tak doskonale zachowane, że można na ich podstawie dokładnie określić, jaką fryzurę nosił dana osoba, co jadł przed śmiercią, a nawet co nosił 2000–2500 lat temu.

W tej chwili znanych jest około 2000 ludzi bagiennych. Spośród nich najbardziej znane to Mężczyzna z Tollund, Kobieta z Boathouse, Dziewczyna z Ide, Ciało z Bagna z Windeby i Mężczyzna z Lindow.

Według datowania radiowęglowego wiek większości ludzi bagiennych to 2000-2500 lat, ale zdarzają się też znaleziska znacznie starsze.

Tak więc kobieta z Kölbjerg zmarła około 10 000 lat temu, w epoce kultury archeologicznej Maglemose.

W niektórych ciałach zachowała się odzież lub jej fragmenty, co umożliwiło uzupełnienie danych na temat stroju historycznego z tamtych lat. Do najlepiej zachowanych przedmiotów należą: skórzana czapka z daszkiem mężczyzny z Tollund; wełniana suknia odkryta w pobliżu miejsca pochówku kobiety z Hüldremose; wełniane oploty z nóg oddzielonych od ciała z torfowiska w Danii.

Ponadto dzięki znaleziskom, na których głowach zachowały się włosy, udało się zrekonstruować fryzury starożytnych. W ten sposób mężczyzna z Clonykavan ułożył sobie włosy przy użyciu mieszanki żywicy i oleju roślinnego, a włosy na czaszce mężczyzny z Osterby ułożono na prawej skroni i zawiązano tzw. „węzłem szwabskim”, co potwierdziło fryzury Suewów opisane przez Tacyta.

Ciało z bagna Windeby (niem. Moorleiche von Windeby) to nazwa nadana dobrze zachowanemu ciału nastolatka odkrytego na torfowisku w północnych Niemczech.

Ciało odnaleźli w 1952 roku pracownicy kopalni torfu w pobliżu wsi Windeby w Szlezwiku-Holsztynie. O odkryciu powiadomiono naukowców, którzy wydobyli zwłoki z torfowiska i rozpoczęli badania.

Na podstawie analizy pyłku zarodników ustalono, że nastolatek zmarł w epoce żelaza w wieku 14 lat. W 2002 roku za pomocą datowania radiowęglowego ustalono dokładniej czas jego śmierci – pomiędzy 41 a 118 rokiem n.e. mi. W badaniu RTG stwierdzono obecność ubytków na kościach podudzia (linie Harrisa), co świadczy o zaniku i w konsekwencji upośledzeniu wzrostu. W związku z tym śmierć mogła nastąpić z głodu.