Kim jest bóg Perun. Perun jest bogiem Słowian, patronem wojowników i kowali. Atrybuty i znaki Perun

Perun jest bogiem Słowian, odpowiedzialnym za grzmoty i waleczność wojskową. Był znaczącą postacią w mitologii i był nazywany patronem księcia i jego oddziału. Jego rodzicami są Łada i jest też starszy brat Simarglom. Z Perunem wiąże się wiele różnych legend, które często są ze sobą sprzeczne.

Bóg Perun i jego symbole

Jego imię pochodzi od słowa „perun”, co oznacza „uderzyć, uderzyć”. Według legendy w dniu, w którym urodził się Perun, całe niebo pokryła błyskawica i wszędzie słychać było grzmot. Po ojcu odziedziczył umiejętność władania każdym rodzajem broni, był też mistrzem kowala. Słowiański bóg Perun był wysokim, dostojnym wojownikiem o blond włosach i niebieskich oczach. Charakterystycznymi cechami są czerwony płaszcz, który zresztą po pewnym czasie stał się dla Słowian symbolem książąt oraz złotą zbroję. Perun pojawił się na bohaterskim koniu, aw rękach trzymał jednofuntową maczugę, którą podarował mu ojciec. Niektóre legendy wskazują, że w bitwach mógł posługiwać się tarczą i włócznią.

Słowianie obchodzili dzień Boga Peruna 20 czerwca. W tym czasie mężczyźni odwiedzający początki zabierali ze sobą różne rodzaje broni. W tym dniu odbyła się tak zwana parada wojowników, podczas której śpiewano pieśni gloryfikujące Peruna. Składano ofiary, a broń konsekrowano krwią martwych byków i kogutów. Uroczystości odbywały się różnymi inscenizowanymi bitwami, a na koniec podpalono łódź z prezentami dla Peruna. Wojownik musiał spędzić noc z kobietą, aby odnieść kolejne zwycięstwo.

Symbole i totemy pogańskiego boga Peruna miały wielkie znaczenie dla Słowian. Idol został wykonany z dużego dębowego pnia, na którym wyrzeźbiono twarz starszego wojownika oraz główne symbole i atrybuty militarne. Najbardziej znanym drzewem jest dąb, który znajduje się na wyspie Chortycia. W jego pobliżu odprawiano różne rytuały i składano ofiary jako dar dla Boga. Jednym ze słynnych znaków Peruna jest siekiera lub, jak to się nazywa, siekiera. Ozdabiali go różnymi symbolami, które miały szczególne znaczenie. Według jednej wersji „Topór Peruna” jest talizmanem dla wojownika. Kolejnym symbolem jest niebieska tęczówka. To właśnie w postaci tego kwiatu zostały wyposażone świątynie tego słowiańskiego Boga. Tęczówka miała sześć płatków, które uzupełniały doły, w których palił się święty ogień. Pośrodku kwiatu znajdował się bożek i ołtarz. Kolejna roślina dedykowana jest Perunowi - kwiatowi paproci. Według jednej z legend, w noc Iwana Kupały można zobaczyć, jak kwitnie paproć, co dało człowiekowi możliwość zobaczenia ukrytych skarbów. Trudno jest zobaczyć takie zjawisko, ponieważ ciemne siły przestraszyły osobę, a ognisty ptak ukrył kwiat.

Jest jeszcze jeden symbol, ale o nim, a raczej o jego wizerunku, wciąż istnieją spory - „Gwiazda Peruna”. z tym wizerunkiem jest uważany za męski. Symbol ten był stosowany do różnych przedmiotów, na przykład haftowanych na ubraniach lub malowanych na tarczach. „Gwiazda Peruna” była ochroną dla wojowników, a także dawała im siłę i pewność zwycięstwa. Co ciekawe, symbol ten został znaleziony podczas wykopalisk nie tylko wśród Słowian, ale także wśród plemion skandynawskich i celtyckich. Ludzie wierzą, że jeśli założysz taki talizman, to mężczyzna może zmienić swój charakter na lepsze i nabyć cechy, z których rodzina i przyjaciele będą dumni. Kobiety mogą również nosić „Gwiazdę Peruna”, ale tylko w okresach, kiedy konieczne jest dokonanie jakiegoś wyboru lub podjęcie zdecydowanej decyzji. Aby nie stracić odwagi, nie należy cały czas nosić takich amuletów do płci pięknej. Aby aktywować moc amuletu, konieczne jest przechowywanie go w miarę możliwości wraz z medalami lub innymi przedmiotami związanymi z akcesoriami wojskowymi. Aby nawiązać połączenie z amuletem, musisz przeczytać następujący wątek:

„Chodź - chodź, Perun,

Chodź, chodź, Grozny.

Z siłami Perunowa,

Bliskavici jasne.

Poświęć ziemię jasnymi grzmotami,

Z Alatyr-Stone rzeźbię ogień,

Wyrzeźb ogień - światło jest zatopione.

Pójdę, zamknięty przez Kołoma Perunowa,

Od zaciekłego wroga

Ze złego oka, ale powiem niekochającego.

Płonie ogień w mojej duszy.

Siły wróżenia mnie omijają,

Wnuk Dazhgod nie jest pijany,

Siła Bo jest ze mną Perunov.

Perunichi - bohaterowie potężnego grzmotu,

Odpędzają wroga

Korzystają z bliskavitsami.

Chwała krewnym i przodkom bogów

Lekki!"

Przykazania Boga Perun

Dla Słowian ważną rolę odgrywały przykazania i bezwzględnie je wypełniali. Brzmią tak:

Pogańskie symbole, takie jak znak Peruna jako tatuaż czy jego topór jako brelok, są piękne i atrakcyjne. Współcześni zachowują pamięć o swoich przodkach, kiedy odnoszą się do takich symboli. Wśród obrazów widzimy dziwaczne ozdoby i symbole bogów.

Symbol słowiański - znak Perun

Każdy fragment obrazu miał znaczenie i rolę, chroniony przed różnymi problemami, rodzajami mrocznej magii. Rysunek pokazał, jaką pozycję w społeczeństwie zajmuje tatuażysta, do jakiej grupy należy.

Słowianie aktywnie wykorzystywali amulety ciała, amulety, mdłości, zaczarowane pasy. Popularne były również tatuaże w roli rysunków ochronnych. Tradycja polegała na nakładaniu ochronnych obrazów bezpośrednio na ciało. Nie każdy miał prawo ozdobić plemienia tatuażem. Ta żmudna i ważna praca została powierzona wyjątkowej osobie - czarownikowi. Nałożył kolorowy obraz i założył magiczną ochronę. Pracował powoli, pogrążając się w procesie, zwracając się mentalnie do wyższych mocy. Do tatuowania używano wyłącznie naturalnych atramentów.

Typowe symbole Słowian

Słowianie czcili pogańskich bogów i siły natury. Wykonali tatuaże z drzewami, kojarząc je z płodnością, zapewniając połączenie między światami w ich obrazie świata. Drzewa z potężnymi pniami mówiły człowiekowi, że jego życie będzie długie i szczęśliwe, programując ten program.

Gady były znane jako zdradzieckie i złe stworzenia. Zgodnie z tradycją tatuaż z ich udziałem zawierał znaczenie zwycięstwa nad wężem. Smok lub wąż został pokonany przez bohatera, który przebił ich włócznią lub błyskawicą. Taki obraz służył jako obrona przed negatywnością.

Niezawodną ochroną przed złym okiem jest krzyż, bez względu na to, jak jest przedstawiany. Popularnym miejscem na tatuaż krzyżowy jest okolica serca lub plecy. Utrzymuje przewoźnika i zdrowie, zapobiega kłopotom i zaklęciom zesłanym przez nieszczęśników.

Popularnym miejscem na tatuaż krzyżowy jest okolica serca lub plecy.

Jak powstały amulety i talizmany?

Przy tworzeniu wyszliśmy z obecnej sytuacji: czy są jakieś problemy, w jakim obszarze potrzebujesz pomocy lub ochrony. Dodali magiczną energię do niezbędnego obszaru, wzmocnili go, poprawili cechy charakteru.

Produkcja była zorientowana zgodnie z kalendarzem księżycowym: pomogła wzmocnić lub osłabić te cechy, do których skierowany jest talizman.

Za podstawę przyjęli rzecz, którą można było znaleźć na leśnej ścieżce lub nad brzegiem rzeki, a także wykonać własnoręcznie. Był to materiał naturalny: roślina lub korzeń, metal, glina, część zwierzęcia: ząb lub skóra.

Aby pokryć amulet symbolami, należy je zastosować w sposób dyktujący materiał. Na tkaninie, skórze - wyhaftuj lub narysuj, na drewnie - narysuj lub wytnij, na metalu - wytłoczka lub mięta.

Najwyższej jakości amulety zostały wykonane przez czarowników, profesjonalnych wróżbitów. Aby zapewnić niezawodne działanie, przedmiot został stworzony do konspiracji, dokładnie według technologii. Jednak produkcja amuletów przez krewnych była również dozwolona. Niech nie poznają całej mądrości, ale przynieśli miłość, chęć ochrony i silne nastawienie do pozytywnego dla właściciela talizmanu.

Czy każdy symbol pasuje do mężczyzny czy kobiety?

Tradycja słowiańska dzieliła symbolikę na męską i żeńską. Dlatego amulety i tatuaże również miały swoją specyfikę: przyciągały szczególną magiczną energię do osoby określonej płci. Kobieta nie powinna nosić męskich symboli i odwrotnie: takie talizmany nie będą przydatne, mogą nawet zaszkodzić.

Starożytni Słowianie podzielili symbole na żeńskie i męskie

Talizmany są odpowiednie dla kobiet, aby zwiększyć płodność, chroniąc jej zdrowie. Matka musi być całkowicie zdrowa, aby kontynuować wyścig, karmić i chronić potomstwo. Również dla opiekunki paleniska pożądane było wsparcie jej mądrości, kobiecej przebiegłości. Nie zapomnieli o ochronie kobiet przed szkodliwym czarem.

Męski amulet zawiera elementy wspierające odwagę, nastrój powodzenia w zdobywaniu bogactwa materialnego, sprytu, wyrachowania, sprytu. Silna połowa ludzkości powinna nosić talizman przeciwko złym zamiarom wroga. Rozsądnie jest chronić się przed magicznymi wpływami osób trzecich, aby nie groziło mu zaklęcie miłosne lub uszkodzenie. Musisz także chronić zdrowie: jeśli mężczyzna jest zdrowy, będzie mógł chronić siebie, swoją rodzinę i kraj. Trzeba było chronić funkcje rozrodcze, siłę seksualną. Jednak zawsze szczególny nacisk kładziono na główną rolę człowieka: wojownika, obrońcy, myśliwego. Z tego powodu jednym z najczęstszych wśród wojowników był symbol Peruna. Ktoś, kto już jest w służbie wojskowej, mógłby nosić taki talizman. Ale nie zabroniono robić tatuażu ze znakiem Perun i tym, którzy mieli tylko bronić swojej ziemi.

Kim jest Perun?

To słowiański bóg, uosabiający siłę, moc. Jego nazwa pochodzi od starożytnego słowa oznaczającego „strajk”. Chroni również i zachowuje wszystkie żywe istoty. Jest patronem wojowników, ludzi honoru, dzielnych bohaterów.

Przed nim bogowie Słowian byli przede wszystkim patronami rolnictwa. Wraz z poszerzaniem granic i licznymi bitwami podczas obrony przed najazdami, istotny stał się inny dominujący bóg. Pojawiło się wiele oddziałów, a ich bojownicy zwrócili się o pomoc do kogoś, kto mógłby im dodać siły, wytrzymałości, odwagi.

Drzewo Peruna było dębem, czwartek uważany był za jego święty dzień. Jego sanktuaria stały na wzgórzach, w dębowych gajach. Ten bóg słynął ze sprawiedliwości i tego, że ukarał wroga piorunem. Na ucztach i przed ważnymi wydarzeniami zawsze coś poświęcano Perunowi. Stał na czele panteonu bogów słowiańskich.

Perun to słowiański bóg, uosabiający siłę, moc

Pierwszy rodzaj błyskawicy, który rzucił Perun, był liliowoniebieski i zabił go na śmierć. Słowianie nie mieli zwyczaju opłakiwać ludzi zabitych przez piorun. Myśleli, że Perun swoją błyskawicą zabił złe duchy, które kryły się w człowieku. Jeśli po uderzeniu pioruna ktoś pozostał przy życiu, mówili, że Bóg oznaczył go jako swojego przyszłego sługę.

Inny rodzaj piorunów Perun był złoty - potrafił obudzić płodność ziemi, był kreatywny. Dlatego był nie tylko wojownikiem, ale także pokazał swoją moc w innych dziedzinach.

Perun był po jasnej stronie w wojnie między światłem a ciemnością. Będąc jednocześnie wojownikiem i bojownikiem sił światła, grzmotem, połączył w sobie obrazy, które Rzymianie podzielili na dwóch bogów: Marsa i Jowisza.

Perun nazywany był także bogiem książąt, był symbolem ich potęgi. W starożytnych zabytkach odnotowuje się, że słowiańscy książęta, zawierając umowę z Grekami, przysięgają na Peruna. Wraz z chrztem Rosji pośpiesznie pozbyli się bożków z wizerunkiem tego boga. Ale ludzie pamiętali Gromowładcę i nadal prosili Peruna o pomoc w walce i we wzmacnianiu innych męskich cech.

Badacze sugerują, że później, pod wpływem chrześcijaństwa, jego wizerunek przekształcił się w Egora Chrobrego (czyli Jerzego Zwycięskiego), który pokonał węża.

Amulet w postaci vimvol Peruna sprawia, że ​​jego nosiciel jest silny, odważny i wojowniczy

Siła znaku Perun

Ten amulet sprawia, że ​​jego nosiciel jest silny, odważny i wojowniczy. Jako talizman należy do tych, którzy wzięli na siebie ochronę swoich bliskich i swojej ziemi. Podobnie jak tatuaż, ten symbol pomaga dostrzec wszystkie najlepsze cechy rosyjskich wojowników, dołączyć do tradycji. Amulet jest idealny dla tych, którzy nie tylko wytrzymają cios wroga, ale także będą w stanie na niego odpowiedzieć, pokazać siłę fizyczną i siłę duchową.

Jakie amulety wolisz?

Perun miał wiele obrazów i posiadał wiele symboli. Wszystkie amulety mają jedną wspólną cechę - dają silną ochronę.

Tarcza Peruna uważana jest za mocny amulet - wypadało ją nosić przywódcy armii lub wojownikowi ze szlacheckiej rodziny. Amulet chroniony przed strzałami, włóczniami i wszelkimi negatywnymi wpływami. Tarcza została pokryta znakami ochrony (nadaje się do tego koło grzmotowe). Teraz wymagania dla przewoźnika nie są tak surowe. Tarcza Peruna może być używana jako obrona przez każdą osobę, chroniąc się przed wrogiem lub kłopotami. Również tarcza pomaga, jeśli potrzebujesz szczęścia.

Topór Peruna jest symbolem wzmocnienia władzy i ochrony, a jednocześnie oznacza zjednoczenie klanu. Wojownik idący na kampanię zrobił sobie taki tatuaż, by chronić go przed bronią wroga, ukryć przed niebezpieczeństwem. Podczas kampanii i prób wojskowych ten amulet chroni zdrowie i odwagę wojownika. To prawdziwy męski symbol, dobrze podkreśla i wzmacnia atuty postaci. Nosi się go jako zawieszkę na sznurku, który przeciąga się przez otwór w uchwycie.

Topór Peruna - symbol wzmocnienia siły i ochrony

Kolor Amulet Perunov ochroni przed uszkodzeniem lub złym okiem. Swastyka o niesamowitym kształcie z ośmioma końcami schematycznie przedstawia kwiat paproci, w który Perun zainwestował część swoich sił. Amulet przełamuje czyjś magiczny wpływ, chroni przed uszkodzeniem i złym okiem. Jego znaczenie: szlachetność, walka o słuszną sprawę, odwaga, honor.

Jest taki amulet: ptak z puszystym ogonem. Jej skrzydła są otwarte, az dzioba buchają płomienie. To symbol odwagi, która przyniesie mądrość właścicielowi amuletu i pomoże w narodzinach potomstwa. Figurka takiego ptaka pomaga odnieść większy sukces w życiu, chroni przed negatywnością.

Jak wybrać odpowiedni amulet i wzór do tatuażu

Wybierając symbole ochrony, ufaj swojej intuicji. Nie musisz skupiać się na tym, jaki obraz wydaje się piękny lub pasuje do kształtu akcesoriów.

Zarówno tatuaż, jak i amulet dadzą ci siłę i ochronę tylko wtedy, gdy będziesz przekonany o ich magicznych możliwościach. W takim przypadku otrzymasz prawdziwy amulet od wszystkiego, co negatywne wokół ciebie i duchowe wsparcie.

Nie zapominaj, że losowy wybór tatuaży i wdzięków jest niebezpieczny. Hieroglify i niezrozumiałe symbole nie powinny być nakładane na ciało lub trzymane we własnym. Nie znając ich znaczenia, ryzykujesz zepsucie swojego losu i wpadnięcie w kłopoty.

PERUN to Bóg Gromu, który zajmował panteon bogów pogańskiej Rosji, ale przez bardzo krótki czas, miejsce podobne do tego, które starożytni Grecy przypisywali Zeusowi, a ponieważ odnosi się to dosłownie do przeddzień wprowadzenia Chrześcijaństwo w Rosji imię Perun jest znane bardziej niż imiona innych bogów. W tym okresie, zwłaszcza w środowisku książęcym, przyznano mu główne miejsce i główną rolę wśród wszystkich uznanych bogów. Nie powinniśmy jednak zapominać, że przemiana Peruna we władcę świata ma miejsce (jego wizerunek znany był oczywiście znacznie wcześniej i według niektórych badaczy mitologii słowiańskiej był prawdopodobnie zapożyczony ze Skandynawii) niemal równocześnie z formacją państwa kijowskiego.

Perun- bóg piorunów, błyskawic i deszczu. Wszystkie elementy natury mu podlegają. On wszystkim dowodzi. Ma ogromną świtę sługusów, którzy wykonują jego wolę. Grzmot i błyskawica, deszcz i grad, wiatry i burze, w tym mrozy, Dubynya, Duginya, Lesinya, Valigora itp., Itd., itd., Węże - wszystko to są pomocnicy Peruna. Podlega zarówno i - a władca podziemi, a zatem wszystkie jego złe duchy służą Perunowi. Poświęcono mu rzeki uważane za święte; Poświęcono mu gaje, dęby i całe lasy, w których wycinanie drzew było zabronione pod groźbą śmierci.

Perun- okrutny, przerażający bóg. Złożono mu krwawe ofiary, w tym ludzkie. Nie przez przypadek, ale jako środek zastraszania i ujarzmienia ludzi, kult Peruna znajduje odpowiedź i rozprzestrzenia się przede wszystkim w środowisku książęcym. Już początkowo, gdy nie został jeszcze wyniesiony do rangi najwyższego bóstwa, według B. Rybakowa, Perun „Oczywiście był nie tyle bogiem nawożenia chmur, ile raczej Perunem Burzy, groźnym bóstwem pierwszych oddziałów plemiennych, wojownikami pasterzy konnych uzbrojonych w topory bojowe, które na długi czas stały się symbolem boga piorunów” , a wraz z początkiem tworzenia państwa staje się symbolem oddziałów książęcych, symbolem władzy - książęcej burzy.

Bogowie są wielcy; ale straszny Perun;

Wielka stopa jest przerażająca,

Jak poprzedził swoją błyskawicę

Okryci ciemnością, zawinięci w trąby powietrzne,

Wiodą straszne chmury.

Kroki na chmurce - światła spod pięt;

Rizoy pomacha - firmament zmieni kolor na fioletowy;

Patrzy na ziemię - ziemia drży;

Patrzy na morze - gotuje się jak kociołek.

Góry pochylają się przed nim jak źdźbło trawy.

Oficjalne wprowadzenie kultu Peruna jako najwyższego bóstwa ma miejsce na krótko przed wprowadzeniem chrześcijaństwa. Jego świątynie zostały założone, a bożki Perun zostały zainstalowane dopiero w 980 roku przez księcia Włodzimierza. Przed świątynią Perun płonął wieczny ogień, za którego ciągłe utrzymanie odpowiadali kapłani. Za niedbałe wykonanie tego obowiązku, winnemu groziła kara śmierci w postaci spalenia na stosie.

Dumna świątynia Perun została zbudowana wysoko,

rozłożył cienie daleko w górach:

Przed nim zawsze płonie nieugaszony płomień,

Przy wejściu kamień węgielny jest zatwierdzony,

I nazwał przez lud kamieniem śmierci;

Wszędzie jest zalany czarną krwią;

Na nim ta nieszczęsna ofiara drżała,

Okrucieństwo kapłanów, którzy karmili:

Wisi śmiertelna broń,

Naczynia są wypełnione krwią.

„Władimirada”

To bóstwo było wyraźnie miłośnikiem krwawych ofiar. Tak więc, nawet w celu zapobieżenia śmierci plonów przed burzami, które pozbył się Perun, 20 lipca (w starym stylu) składano mu ofiary „mięsne”.

Ciało bożka Peruna zostało wyrzeźbione z drewna, głowa odlana ze srebra, uszy, wąsy i broda ze złota, nogi wykute z żelaza, w ręku trzymał wyobrażenie błyskawicy wykonane z drogocennych kamieni .

Ta ponura świątynia zawierała strasznego bożka,

Nosi złotą koronę, szkarłatny porfir;

Trzymał w ręku skręcone peruny,

Zagroził, że uderzy w gniewie;

Złoty na czole miał ogromne rogi,

Srebrna skrzynia, miała żelazne nogi;

Jego wysoki tron ​​spalony rubinami,

I był nazywany bogiem wszystkich bogów.

Zwiastun strasznego dla człowieka:

Bije piorunami, świeci błyskawicami,

Morderstwo na czole, śmierć na oczach.

Jego korona to wąż, jego ubrania to strach.

„Władimirada”

Wprowadzenie chrześcijaństwa w Rosji w 988 wymagało wyeliminowania kultu wszystkich pogańskich bogów. Zgodnie z rozkazem księcia Włodzimierza wszystkie bożki miały zostać zniszczone. I siekali i palili. (Czy można się dziwić, że w Rosji zabytki przeszłości, w tym kościelne, były okresowo niszczone, a niszczone są teraz. To Cerkiew wprowadziła ten zwyczaj w naszym kraju.)

Z idolami Peruna zachowywali się nieco inaczej. W Kijowie przywiązano go do koni i przeciągnięto przez miasto w towarzystwie eskorty dwunastu bojowników nad Dniepr, wrzucono go do wody i przepłynął przez bystrza Dniepru. Podobnie z bożkiem. Perun był również leczony w Wielkim Nowogrodzie, wysyłając go w podróż wzdłuż Wołchowa: rzeka była uważana za drogę do innego świata, gdzie wysłano Peruna.

Na przykładzie wprowadzenia kultu Peruna jako najwyższego bóstwa można zobaczyć, jak zmienia się forma religii pod wpływem warunków społeczno-politycznych, pod wpływem potrzeb powstającego państwa, jak zmienia się jego rola społeczna , jak religia jest oddana na służbę rządzącym.

Pan zasiada na tronie grzmotów,

W jego ręce dzika trąba powietrzna,

Piorun rzucił w otchłań szybów,

A morze uderzyło o skały

I fale jego pieśni od początku czasu

Wielki nie zatrzymał się.

Pan z grzmotami zstępuje na ziemię,

A serce natury zadrżało:

Jaskinie w bezdennych górach wyły,

Zawaliły się krypty eterowe,

Wszechświat jest owinięty wirującym pyłem,

A narody zamilkły ze zgrozy.

A. N. Muravyov

W mniej wyraźnej formie podobne procesy - procesy formowania się religii w służbie dominujących grup społecznych - obserwuje się również we współczesnej Rosji.
Perun jest jednym z najważniejszych bogów Słowian. Bóg piorunów, patron wojowników. Rosyjscy ambasadorowie przysięgali w imieniu Peruna przy zawieraniu umowy z Grekami w 911 roku, co wskazuje na jego wysoki status w boskim panteonie Słowian. Imiona tych dwóch Bogów zostały zaprzysiężone przez wojowników Igora. Wymieniono je również w traktacie Światosławia z 971 r. Perun patronował księciu i drużynie książęcej - wyraźnie widać to w historii sprzed tysiąca lat. Perun, jako bóg piorunów i błyskawic, oznaczał nieludzką siłę i moc. W panteonie księcia Włodzimierza Perun był głównym spośród wszystkich innych bogów, a Opowieść o minionych latach wyraźnie to opowiada: „I Władimir zaczął sam panować w Kijowie i stawiać bożki na wzgórzu poza dziedzińcem teremu: drewniany Perun ze srebrną głową i złotym wąsem, (i), Simargla i. Idol Peruna w centrum Kijowa wyglądał majestatycznie: jego głowa była srebrna, a wąsy złote. Idol Peruna został również zainstalowany w Nowogrodzie: „a Dobrynia przybyła do Nowogrodu, postawił Peruna jako bożka nad rzeką Wołchow i nakarm go ludem Nowogrodu jak Bóg”.

Na cześć Peruna na świątyniach zapalono wieczne ognie. Wieczne ogniska, które nigdy nie zgasły, zostały wykonane z bali dębowych - drzewa, które bezpośrednio nawiązuje do Peruna. Z dębu wydobywano żywy ogień. Lasy i gaje dębowe również należały do ​​tego Boga i były starannie strzeżone jako święte. Kiedy przez długi czas nie było deszczu, w takich gajach wzywano Peruna, aby wysłał swoje tłuste stada (chmury) do ludzi, które dawałyby wodę ziemi do picia, a swoimi strzałami (błyskawicami) pokonali wroga i złe duchy. Konstantyn Porfirogeneta w X wieku zostawił nawet opis rytuału związanego z dębem, który widział na wyspie Chortytsia: „Na tej wyspie składają swoje ofiary, jak jest ogromny dąb: składają w ofierze żywe koguty, wzmacniają i strzały wokół [dębu], a inni – kawałki chleba, mięsa i tego, co każdy ma, jak nakazuje zwyczaj. ” Archeologia dwukrotnie znalazła święte drzewo dębowe z artefaktami, które twierdzą, że znaleziska te były czczone przez naszych przodków na równi z chursami i bożkami. Tak więc w 1909 roku w pobliżu ujścia Desny z wody wydobyto 150-letni dąb. Na uwagę zasługuje fakt, że w stosunkowo młodym wieku w pień drzewa wycięto cztery szczęki dzika i udało się w niego wrosnąć, które znajdowały się w kwadracie. W 1975 roku w pobliżu pierwszego znaleziska znaleziono drugie drzewo, dopiero teraz na wysokości około 6 metrów wrośnęło 9 dzików, a spód pnia nosił ślady ognia. Oba znaleziska pochodzą z VIII wieku naszej ery. W jednej z ukraińskich kolęd śpiewa się, że dwa dęby stały w praoceanku jeszcze przed stworzeniem świata. Jedna z rosyjskich bajek mówi, że dąb dorasta do nieba. W serbsko-bułgarskich apokryfach z XV wieku mówi się, że cały świat spoczywa na żelaznym dębie:. Wszystko to mówi nam, że dąb, jako symbol Peruna, był bardzo czczony wśród plemion słowiańskich i miał zarówno święty, jak i boski wygląd.

Otrzymaliśmy informację o świętach Perun, podczas których składano ofiary w postaci byka lub koguta. Sądząc po jakimś źródle, kogut musi być czerwony. Podczas badań nad ołtarzem świątynnym z 980 r. w Kijowie, w którym paliły się te same nieugaszone ogniska dębowego drewna opałowego, znaleziono dużą liczbę kości, które należały głównie do byków. W ołtarzu znaleziono również kości świń i ptaków. Ponadto wraz z kośćmi znaleziono ceramikę i wojskową żelazną siekierę, symbol Peruna. Analogia tego świątyni-ołtarza-sanktuarium znajdowała się także w Nowogrodzie, w Peryniu.
Wiadomo, że Perun, pod różnymi wariantami imion, istniał w tradycjach różnych plemion i ludów. Na przykład na Litwie nazywano go Perkunas, na Białorusi - Pyarun, w Indiach - Parjánya, także w Indiach uważano go za boga piorunów, grzmotów i błyskawic. W Skandynawii ten bóg nazywał się Thor, Celtowie nazywali go Tarinis. Słowianie zachodni zwani Perun - Udowodnij. Tak Helmold opisuje kult Prove: „Tutaj, wśród bardzo starych drzew, widzieliśmy święte dęby poświęcone bogu tej ziemi, Prove. Otaczał je dziedziniec, otoczony drewnianym, umiejętnie wykonanym płotem, który posiadał dwie bramy. Wszystkie miasta obfitowały w penaty i bożki, ale to miejsce było święte dla całej ziemi. Był ksiądz i własne festyny ​​i różne rytuały składania ofiar. Tutaj co drugi dzień tygodnia wszyscy ludzie zbierali się na dworze z księciem lub kapłanem. Wejście na dziedziniec dozwolone było tylko księdzu i chcącym złożyć ofiarę lub tym, którzy byli w śmiertelnym niebezpieczeństwie, gdyż takim ludziom nigdy nie odmówiono tu schronienia.

Od tego, że źródła historyczne podają jego nazwisko jako Dowód, różnią się opinie badaczy. Jedni twierdzą, że jest to po prostu zniekształcone – Perun, inni twierdzą, że w ten sposób Bóg Gromu mógł być także Bogiem Prawa, nie bez powodu zapadały sądy w miejscu jego kultu.

Podczas chrztu wizerunki pogańskich bogów zostały przeniesione na wizerunki chrześcijańskich świętych. Ten los nie oszczędził też Peruna. W pewnym sensie ludzie zmienili imiona swojego Boga, a wizerunek Peruna został przeniesiony na Proroka Ilję, który jest również nazywany Ilją Gromownikiem.

Słowo Perun w takim czy innym znaczeniu znajduje się wiele razy nawet w tak starożytnych pismach, jak Mahabharata, na przykład: „Jesteś chmurą, jesteś Waju, jesteś ogniem, który pochodzi od błyskawicy na niebie. Jesteś ścigającym tłumy chmur, to ty nazywasz się Punarghana, jesteś strasznym i niezrównanym Perunem, jesteś grzmiącą chmurą! Właśnie jesteś stwórcą światów i ich niszczycielem, o niezwyciężony!” lub: „Kiedy piorun został stworzony, aby potężny Indra zabił Vritrę, roztrzaskał się na dziesiątki i setki kawałków w głowie Vritry. A oderwana część Perun jest czczona przez Bogów. Każde narzędzie, które istnieje na świecie, uważane jest za ciało Peruna. Bramin ma w ręku taką cząstkę peruna, Kszatrijowie mają ją w swoim rydwanie, Vaiśjowie posiadają ją w formie swoich darowizn, a śudrowie mają ją w swoich obowiązkach. Konie Kszatrijów są również cząstką peruna, dlatego ich konie uważane są za nietykalne.

Historycy i językoznawcy dość dokładnie ustalili, że nazwa Perun pochodzi od starożytnego słowiańskiego słowa perti lub shove, które oznaczało uderzać, bić. Chociaż tutaj pojawia się pytanie, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi - nazwa pochodzi od czasownika lub odwrotnie. Tak więc Perun oznacza rozbijanie, bicie. Słowo „Perun” w starożytnej Rosji nazywano również po prostu błyskawicą i grzmotem. Przodkowie wierzyli, że Perun prowadzi niebiańskie stada (chmury) do pasienia się na niebiańskich polach, głośno nuci w trąbę, rzuca pioruny na ziemię. Nazywano chmury i chmury - „drzewa Perun”, na których siedzą błyskawice.

Wzmianka o Perun w starożytnych źródłach jest bardzo powszechna. W szczególności niektórzy z nich wyraźnie stwierdzają, że grzmot był czczony, składany mu w ofierze: „... Wierzą, że jeden z bogów, stwórca błyskawicy, jest panem wszystkiego, a byki są mu składane w ofierze i innym świętym odprawiane są obrzędy”. W piśmie „Rozmowa Trzech Hierarchów” Perun nazywany jest aniołem piorunów i błyskawic. Jednak pierwsza wzmianka odnosi się do tej samej Opowieści o minionych latach, która odnosi się do przysięgi Rosji z Bizantyjczykami: „A jeśli ktoś ze strony rosyjskiej pomyśli o zniszczeniu takiej miłości… to nieochrzczeni nie otrzymają pomocy od żadnego Bóg lub Perun, ale nie będą bronić się własnymi tarczami i niech zginą od mieczy, strzał i innej broni, i niech będą niewolnikami w tym życiu i w życiu pozagrobowym. Następnie przysięga została złożona na wzgórzu (jest to bardzo typowe dla świątyń Perun, które znajdowały się na wzgórzu), w pobliżu bożka Peruna, gdzie książę Igor wraz z wojownikami złożyli broń, tarcze i złoto. Podczas przysięgi przed bożkiem powiedziano: „A jeśli tego nie uczynimy… bądźmy przeklęci przez Boga, w którego wierzymy, Perun i Volos, bóg bydła, bądźmy żółci jak złoto i dajmy się ciąć naszą bronią”.

Słowiański Bóg Gromowładny Perun

Błyskawice, które uderzają z nieba i wywołują grzmoty, rozłupują drzewa, a nawet czasami wpadają na żywe istoty - zwierzęta i ludzi, w oczach Słowian - strzały Peruna lub topór, który rzuca w kryjące się złe duchy. Z tego powodu po deszczu z grzmotem pachnie tak świeżo i lekko na duszy. Jedna z białoruskich bajek opowiada, jak Gromowładny ściga diabła, próbując uderzyć go piorunem, diabeł chowa się albo w człowieku, potem w zwierzętach, potem w drzewie, potem w kamieniu, a na koniec chowa się w woda. Wiąże się z tym przekonanie. Złe duchy przez większość czasu chowają się w wodzie i wychodzą na ziemię od dnia Kupały do ​​Perunowa (Ilyin). Dlatego można pływać tylko w tym okresie, kiedy wszystkie złe duchy wyszły z rzek i jezior. Z tego samego powodu w tym okresie duża liczba burz z piorunami - Perun strzela do nieżyczliwych stworzeń, które przybyły na ziemię.

Broń Boga Peruna nazywa się „strzałami grzmotu”, „kamieniami Peruna”, „strzałami”. Uważa się, że broń tego Boga to siekiera, maczuga, kamienie. Przez „kamienie” rozumie się fotel, z którego można zapalić iskrę, uderzając w inny kamień lub uderzając w żelazo. Jedno z wierzeń mówi, że kiedyś ogień ukrył się w kamieniu przed jego wrogiem – wodą. Według opisu niejakiego Strijkovsky'ego „bożek Perkuna trzymał w rękach kamień zrobiony jak błyskawica”. Starożytni Słowianie wierzyli, że różne mięczaki, groty strzał, włócznie, topory, dziwaczne kamienie, które czasami znajdowali podczas uprawy ziemi, były Gromowładnymi Strzałami, które kiedyś zostały wystrzelone przez Gromowładcę i schodziły głęboko pod ziemię. Takie rzeczy były czczone jako święte, uzdrawiające i zdolne do czynienia cudów. Stop piasku (belemnit) był również nazywany Kamieniem Peruna. Często w miejscu uderzenia pioruna znajdowano niesamowite kamienie (stopiony piasek) i nazywano je „strzałami Peruna”, którymi leczono, nękały te choroby, które boją się gniewu Gromowładcy.

Kolor Perunowa

Irys jest uważany za kwiat Perun. Ludy południowosłowiańskie, Bułgarzy i Serbowie nazywają ten kwiat - Perunika lub Bogisha. W formie sześciopłatkowej tęczówki, sądząc po wykopaliskach, powstały również sanktuaria Perun. W każdym płatku rozpalał się ogień nieugaszony lub płonął ogień nieugaszony, a pośrodku stał bożek z ołtarzem lub ołtarzem. Symbol, amulet imienia Perun jest uważany za nie tylko Iris (znak grzmotu z sześcioma płatkami, koło grzmotu, tarcza Peruna, grzmot, Perunika, kolor Perun), ale także różne toporki, młotki. Amulety z siekierą często znajdują się na stanowiskach archeologicznych. Uważa się, że toporki - amulety w postaci siekier (młotów) - były wręczane młodym mężczyznom i mężczyznom jako amulety, a także były znakiem rozpoznawczym członków oddziału królewskiego, którego patronem, jak już wspomniano, był Perun. Ponadto symbolem Gromowładcy jest obraz błyskawicy i ośmioramiennej gwiazdy, która nazywa się Perunitsa. Symbole w postaci osi, błyskawic, sześcioramiennego koła lub znaku grzmotu z sześcioma płatkami, strzały są przedstawione na świątyniach tego Boga i jego bożków. Koło z sześcioma szprychami było kiedyś przedstawiane na wszystkich chatach, elementach garderoby, kołowrotkach, broni, przyborach itp. Ten symbol chronił domy przed uderzeniami piorunów i był uważany za ochronny. Podobne symbole można teraz zobaczyć w niektórych wsiach, gdzie do dziś zachowały się domy ze starymi architrawami i tradycyjnymi rzeźbami.

W związku z badaniem kultu tego Boga historycy ujawnili, że dniem Perun jest czwartek. W tradycji indoeuropejskiej ten dzień kojarzy się z Bogiem Piorunów. Polabowie nazywają czwartek Peräunedån, co można przetłumaczyć jako Dzień Peruna. Czwartek przed Dniem Iljina w tradycji słowiańskiej uważany jest za święto o równym znaczeniu. Jest też powiedzenie „Po deszczu w czwartek”, które odsyła nas do dawnych wierzeń.

Dzień Perunowa

Nawet po przyjęciu chrześcijaństwa kult Peruna pozostał silny. Na przykład w Życiu św. Jacek pisał, że mieszkańcy Kijowa zbierali się potajemnie na jednej z wysp, gdzie czcili rosnące tam stare dęby. Książę galicyjsko-wołyński Lew Daniłowicz pisze w jednej ze swoich pensji: „I z tej góry do Dębu Perunowskiego, Góry Sklom. I od Dębu Perunowa po Białe Brzegi. Pewien Feofan Prokopowicz już w epoce Piotrowej w swoim „Regulaminie duchowym” zabronił „śpiewania modlitw przed dębem”, co wyraźnie mówi nam, że pogaństwo, a w szczególności wiara w Peruna, nigdzie nie zniknęło i nie umarło, ale żyło i żyje do teraz.

Dzień Perunowa tradycyjnie obchodzony jest 20 lipca. Ponieważ Perun patronuje wojownikom, wszyscy mężczyźni noszą broń, która jest konsekrowana podczas święta. Na cześć Peruna w czasach starożytnych składano w ofierze byka lub koguta. Również w tym dniu często odprawiany jest rytuał powodowania deszczu.

Pogański panteon słowiański ma wiele bóstw. Ale mity i ugruntowana tradycja sprawiły, że władca piorunów i błyskawic Perun stał się najbardziej rozpoznawalny z nich. Pod koniec epoki pogańskiej wierzono nawet, że Perun był bogiem Słowian, który miał wagę nad wszystkimi innymi i był pod tym względem najwyższy. W tym czasie mogło tak być, chociaż współcześni badacze często zaprzeczają wyższości Peruna. Poniżej przyjrzymy się bliżej tej postaci pogańskiej starożytności, a także pokrótce omówimy innych bogów, których czcili (i nadal czczą) Słowianie.

Perun

Bóg Perun, jak wspomniano powyżej, jest panem piorunów, błyskawic, uosobieniem siły i mocy żywiołów, panem ognia. Według mitów jest najmłodszym synem bogini o imieniu Łada i jej żony Svarog. Bóg piorunów przez niektórych badaczy słowiańskiego folkloru należy do drugiego pokolenia bóstw. Inni uważają, że bardziej logiczne jest przypisanie go do trzeciego pokolenia. Jednak niezależnie od tego bóg Perun słusznie zajmuje miejsce najsłynniejszego i najbardziej znanego boga z panteonu słowiańskiego i starożytnej mitologii słowiańskiej. Jeśli mówimy o funkcjach przypisywanych temu bóstwu, pierwszą rzeczą do zapamiętania jest to, że to on był uważany za patrona księcia, władzę książęcą i drużynę, która towarzyszyła księciu. Był uosobieniem niezwyciężonej mocy, siły. Należy to rozumieć nie tylko w sensie czysto wojskowym. Dotyczy to przede wszystkim konfrontacji światła z ciemnością, gdzie pogański bóg Perun przemawiał po stronie światła. Sama nazwa Perun pochodzi od prasłowiańskiego rdzenia „perun”, co oznacza cios. Dlatego jest zarówno bogiem-wojownikiem, jak i bogiem piorunów, łącząc w sobie archetypy, które np. w mitologii rzymskiej zostały wyróżnione na Marsie i Jowiszu. Według starożytnej legendy, kiedy Perun urodził się ze swojej matki Łady, całym Iriy (wyższym światem, w którym żyją bogowie) wstrząsnęły błyskawice i grzmoty o niespotykanej sile. Svarog nauczył go również kowalstwa i doskonałego opanowania wszystkich rodzajów broni, jakie były w tym czasie. Natura tego boga była oczywiście złożona i ekscentryczna. Młody bóg błyskawicy mógł zasnąć tylko pod grzmotami i blaskiem burz. A kiedy dorósł i nabrał siły, mógł konkurować z błyskawicą w sile i szybkości. Opanowanie żywiołów zajęło Perunowi dużo czasu. Posiadanie błyskawicy było mu przeznaczone przez Makosha, ale zanim jej proroctwo się spełniło, jego ojciec hartował syna w świętym ogniu we własnej kuźni. Perun miał też własne cechy, które go charakteryzują. Po pierwsze to czerwony płaszcz - ten sam, który później stał się nieodzownym znakiem rozpoznawczym rosyjskiego księcia. Po drugie, Perun Gromowładny miał konia. Był to oczywiście nie tylko koń, ale prawdziwy koń bohaterski, o sile i wytrzymałości dorównującej właścicielowi. Kolejna rzecz to topór Peruna (w niektórych źródłach - maczuga), który podarował mu ojciec.

Legendy opowiadają o różnych wyczynach, z których Perun zasłynął i zdobył autorytet wśród bogów i ludzi. Pierwszy z nich stworzył bóg piorunów, pokonując w walce Skippera - wężowego (lub podobnego do skorpiona) syna Czarnoboga, którego wyróżniała złośliwość. Inna legenda mówi o tym, jak Perun pokonał słynnego Miracle Yudo - morskiego potwora, który urodził się w gniewie przez Czarnomora - boga głębin morskich. Bóg Perun zrobił to nie bez powodu, ale aby pozyskać Dyyę, pana Divy, którego córkę Dodolę Perun zamierzał wziąć za żonę. Istnieje wiele innych opowieści, które szczegółowo opisują opowieści dzielnego grzmota.

Dowody historyczne wskazują, że jadący słowiański bóg Swarog w końcu stracił popularność i intensywność ludowej czci na rzecz swojego syna. Bóg Perun przyćmił go i do VI wieku, jak świadczy Prokopiusz z Cezarei, stał się głównym bóstwem słowiańskiego panteonu. Starożytni Słowianie przedstawiali go jako wysokiego, dostojnego mężczyznę w średnim wieku o blond włosach, srebrnej brodzie i złotych wąsach, ubranego w czerwony płaszcz. W jego rękach jest topór. Uważa się również, że Perun był ozdobiony ośmioramienną swastyką. To ważny symbol, który między innymi jest godłem, symbolem pana piorunów. Jednocześnie promienie są interpretowane jako strzały Peruna, ponieważ na zewnątrz zostały przedstawione dokładnie w postaci błyskawicy. W ten sposób powstały na przykład bożki przedstawiające Boga. W tym celu zakłada się, że wybrano potężny antyczny dąb (drzewo Perun), na którym przedstawiono schematycznie męską twarz, symbol Boga i jego militarnych akcesoriów. Trzeba uczciwie powiedzieć, że zarówno gwiazda Peruna, jak i jego topór, tak jak są dziś przedstawiane, są próbą rekonstrukcji. Wobec braku autentycznych źródeł musimy się tym zadowolić, ale musimy zrozumieć, że autentyczny wygląd tych szczegółów jest nam dzisiaj nieznany. Święto na cześć Peruna, a zatem święto wszystkich obrońców Ojczyzny - według pogańskich idei słowiańskich, przypada 20 lipca. Trzeba też powiedzieć, że to bóstwo Perun kojarzy się z legendarną paprocią. Według legendy podarował kwiat tej rośliny na wesele Kostromy i Kupały. Współcześni zwolennicy słowiańskiego pogaństwa przypisują Perunowi i klasycznej swastyce, a także runie zwanej „Siła”.

Kiedy pogaństwo w Rosji już zanikło, tuż przed chrystianizacją, Perun był prawdopodobnie najbardziej czczonym bóstwem. Można powiedzieć, że na tle chrześcijaństwa to Perun symbolizował w ogóle kult pogański, starożytność, tradycje przodków i wszystko, co było drogie narodowi rosyjskiemu. Perun jest bogiem Słowian i to jego imię zostało umieszczone na tarczy, gdy próbowali oprzeć się próbom narzucenia nowej wiary. I właśnie powszechne obalenie bożków Peruna symbolizowało zwycięstwo zbliżającego się chrześcijaństwa. W związku z tym musimy pamiętać, że to Perun uosabiał pogańską wiarę mieszkańców Kijowa pod rządami księcia Włodzimierza. I choć po jego chrzcie z centralnej świątyni obalono wszystkie bożki, obalenie, bicie i spływanie Dnieprem, to właśnie Perun wywołał największy rezonans. To za nim biegli oddani poganie wzdłuż brzegu, krzycząc: „Wynoś się!”, czyli wypłyń. Pamięć ludowa zachowała jednak pamięć o Bogu i zsyntetyzowała ją z obrazem bliskiego duchowo proroka Eliasza, którego wyróżniała także siła, nienawiść do wrogów ojczyzny i pewna władza nad żywiołami.

W momencie, gdy wiara w pierwotnych bogów rosyjskich zaczęła odradzać się i zdobywa coraz więcej zwolenników w swoich szeregach, kult Peruna staje się coraz bardziej popularny. Istnieje już świątynia Perun, świątynia, akcesoria, amulety, przedmioty gospodarstwa domowego i kult z jej symbolami są sprzedawane w obfitości. Ponadto, tak zwane Wedy z Perun otrzymały pewną dystrybucję. Inaczej nazywają się Santia. Chociaż niektórzy bezwarunkowo uznają ich autentyczność i autentyczność, większość badaczy, nawet wśród neopogan, nadal sceptycznie podchodzi do tego dokumentu. Pod względem treści są to przerobione części indyjskich i tak zwanych słowiańsko-aryjskich Wed. Te ostatnie jednak również dalekie są od jednoznacznych dokumentów w sensie naukowym, a ich autentyczność wciąż budzi podejrzenia.

Bogowie starożytnych Słowian: lista i ich znaczenie

Przejdźmy teraz pokrótce przez cały panteon bóstw słowiańskich i zobaczmy, które z nich było z czym związane. Trzeba od razu powiedzieć, że znaczna część informacji o ich autentycznym kulcie zaginęła lub została zniekształcona podczas tysiącletniej historii ucisku duchowego w Rosji przez chrześcijaństwo. Dzisiejsza interpretacja tego, kim byli bogowie starożytnych Słowian, jest nieco arbitralna, przypuszczona, przynajmniej w odniesieniu do pomniejszych, mało znanych postaci. Zacznijmy od postaci takiej jak Svarog.

Svarog

Ten bóg był czczony przez starożytnych Słowian jako bóstwo nieba, ojciec wszystkiego, co istnieje. Był ojcem wielu bogów, na przykład Dazhdbog, Semargl i innych, nie mówiąc już o Perun. Będąc ojcem nieba, uosabiał ognisty żywioł i patronował kowalstwu. Dlatego po części jego rola i funkcje mają coś wspólnego z greckim Hefajstosem, chociaż jest znacznie większy i bardziej znaczący w swej istocie. Jeden ze zrekonstruowanych systemów mitologicznych uważa, że ​​Svarog był synem Kreta. On z kolei pochodził z Sitovratu. Na tej podstawie zwolennicy tej wersji zaprzeczają ojcostwu Svaroga w stosunku do wszystkich bogów.

Sama nazwa „Svarog” pochodzi od praindoeuropejskiego rdzenia „svargas”, co oznacza „niebo”. Korelacja bóstwa nieba z ogniem i dalej - z kowalstwem opiera się na obecności w "svargas" innego korzenia - "var", czyli spalania, ciepła z płomienia. Według legendy to właśnie Svarog dał ludziom takie rzeczy jak pług, szczypce i nauczył ich sztuki pracy z miedzią i żelazem. Będąc najwyższym bóstwem, zapewniwszy ludzkości i ziemi wszystko, co niezbędne, przechodzi na emeryturę, podczas gdy jego synowie, zwani Swarozhichami, nadal kontrolują świat.

Veles

Wszyscy bogowie starożytnych Słowian, którzy są dziś znani, z wyjątkiem Peruna, raczej nie będą porównywani w chwale i czci z Velesem. Nie jest to zaskakujące, ponieważ to on patronował płodności i rolnictwu, co oznacza, że ​​​​z nim wiązały się obfitość zbiorów, a zatem przetrwanie plemienia. Ze swej natury Veles był kojarzony z Navu, czyli z niższym światem, światem umarłych. Charakterystyczne jest, że nazwa Veles sięga rdzenia „vel”, co oznacza martwego człowieka, śmierć. A będąc bogiem podziemi, pełnił jednak funkcje boga płodności. Ta sytuacja nie jest bynajmniej wyjątkowa. To samo obserwuje się na przykład w przypadku celtyckiej bogini Etain (Riannon) i wielu innych postaci z różnych kultur. Ponieważ pojęcia magii i mocy kojarzyły się również ze światem umarłych, imię Velesa znajduje odzwierciedlenie w takich słowach jak „dyktando”, „moc”, „posiadanie”. Ale odwiedzenie innego świata przynosi człowiekowi szczególne poświęcenie, jakąś nieziemską mądrość i inspirację, odzwierciedloną w kreatywności. Dlatego Veles staje się także patronem poezji, wszelkiego rodzaju sztuk i mądrości. Ze względu na swoje pochodzenie Veles jest synem Roda - pierwszego boga, przodka i niebiańskiej krowy. Pod nazwą Veles czczona jest siła, która łączy najbardziej sprzeczne i niezgodne rzeczy, antypody. Utrzymuje harmonię między zniszczeniem a stworzeniem, śmiercią a życiem. W Rosji postać ta była również czczona jako „bóg bydła” - to jego stabilny epitet. W tym sensie był patronem myśliwych i hodowców bydła. Ponadto nałożono na niego obowiązek przestrzegania uczciwości umów oraz opiekowania się podróżnymi. Jako patron magii i magii jest ściśle związany z medycyną. Wszystko to jest w nim połączone i idzie w parze. Starożytne korzenie tego kultu dają nam również wyobrażenie o zwierzęcej inkarnacji Velesa. Jako władca podziemi i umarłych nazywa się Volos i przedstawiany jest jako zwierzę – zwykle niedźwiedź. Ponadto przybiera postać węża, który walczy z Perunem. To jego ciemniejsza hipostaza, czasami kojarzona z Czarnobogiem, to prymitywny chaos, nieuporządkowany świat, wrogi wszelkim porządkom.

Czarnobóg

Czarnobog jest prawdopodobnie najbardziej przerażającą boską postacią z całego słowiańskiego panteonu. Nawet jego imię tak mówi. I faktycznie jest panem Navi, czyli Ciemności. Sam Czernobog uosabia całe zło, całe zimno, całą negatywność, która istnieje na świecie. W mitach nieustannie próbuje obalić istniejący porządek i unieważnić wszystkie wysiłki jasnych bogów. Bezpośrednio konfrontuje go Belobog - postać przeciwna do Czarnoboga. A oto bardzo interesujący moment - raz w roku Czarnobog zamienia się w swojego przeciwnika Beloboga i toczy wojnę z własnym wcieleniem Czarnoboga.

Dazhdbog

Dazhdbog to jasna istota, która uosabiała światło słoneczne. To zapewniło mu szeroki szacunek wśród plemion słowiańskich. Czasami błędnie uważa się, że jego imię pochodzi od słowa „deszcz”. Ale w rzeczywistości oznacza to „dawca”. Stąd wyrażenie „Nie daj Boże”. Słowianie nazywali go królem słonecznym, synem Svaroga. Oczywiście złoty kolor stał się jednym z głównych symboli tego bóstwa. O ile nam wiadomo z zachowanych dowodów, rozkwit kultu Dazhdboga przypada na okres podwójnej wiary, czyli w X-XII wieku. To on był uważany za dawcę kalendarza, twórcę liczenia dni i pierwszego ustawodawcę. Należy również zauważyć, że będąc bogiem światła słonecznego, nie był bogiem samego słońca. Oprawa była w kompetencjach innej osoby - Yarili.

Yarila

Yarila był czczony jako syn Velesa, a czasem jego hipostaza, jak źródła pozwalają osądzić. Nie był tylko słońcem, ale należał do archetypu ginących i zmartwychwstałych bogów, zasadniczo związanych ze zmianą pór roku. A zatem czas Yarili, jego rozkwit to wiosna. Stąd przyswoił sobie patronat nad płodnością, a także seksem. W osobnych postaciach był czczony jako bóg wojownika (zdobywca mrozu), miłośnik boga, bóg krów.

Koń

Khors jest także bóstwem słonecznym. Jednak uosabia nie tylko słońce, ale słoneczną ścieżkę po niebie. Wiąże się to z tradycją toczenia ognistych kół i pieczenia naleśników. A także, zdaniem niektórych badaczy, zwyczaj tańczenia w tańcach okrągłych wywodzi się z kultu konia, co znajduje odzwierciedlenie w nazwie tego niegdyś rytualnego tańca. Brak danych w dzisiejszych czasach nie pozwala nam dokładnie określić, czym był ten bóg - szczególną postacią lub jakimś dodatkiem-hipostazą do innych bogów słonecznych. Trzeba tylko powiedzieć, że Chors był jednym z tych głównych idoli, które książę Włodzimierz, gdy był poganinem, kazał umieścić w centrum Kijowa, w pobliżu pałacu książęcego.

Lada

Łada jest jedną z nielicznych bogiń panteonu słowiańskiego. Uważano ją za patronkę małżeństwa, dostatku iw pewnym sensie płodności. Charakterystyczne jest, że jej kult wśród Słowian utrzymywał się wśród ludu w niektórych miejscach aż do XV wieku. Uosabiała także drugą część sezonu letniego - czas dojrzewania i lewania żniw. Czasami kojarzy się też z matką dwunastu braci-miesięcy, których kręgiem jest cykl roczny. Łada była uważana za ucieleśnienie pokoju, porządku, harmonii. Stąd pochodzą słowa „dogadać się”, „w porządku” i tak dalej.

Lelya

Bogini Lelya jest znacznie mniej znana. To córka Łady. Była boginią wiosny, pierwszej zieleni, kwiatów, kwitnących liści i początku wszystkiego, co nowe. Lelya uosabiała wszystko, co czułe, kobiece, młode, a także troskę, zaloty i przejawy miłości. Stąd na przykład słowa „kochać” i „lyala”. W starożytności na cześć tej bogini dziewczęta urządziły wiosną lyalnik - święto ze specjalnym rytuałem, w którym jedna z dziewcząt odgrywała rolę kapłanki.

Kim jest dla nas Perun? Jakie miejsce zajmuje w panteonie słowiańskim? Akademik B. A. Rybakov wskazuje: Biorąc pod uwagę wykazy słowiańskich bogów podane przez źródła z XI-XII wieku, możemy je podzielić na kilka grup: jedna grupa będzie obejmować Svarog i Svarozhich (Dazhdbog, Svarozhich i Svyatovit); do innego bóstwa płodności Rod, Veles, Yarovit (Gerovitus), Yarilo. Z grup będzie Perun. (B. A. Rybakov. Pogaństwo starożytnych Słowian)

Jedną z głównych funkcji społecznych Peruna jest przestrzeganie prawa światowego . Jego gniew jest wzywany na głowy wszelkiego rodzaju przeciwników i złoczyńców.
Włosy Peruna są czarne lub srebrne, jeździ rydwanem zaprzężonym w biało-czarne konie.

Na wiosnę wzywali rosyjscy chłopi. Perun miał otworzyć niebo i spuścić życiodajną wilgoć na pola.

Jednocześnie jest zarówno źródłem, jak i zasadą wszelkiego bytu, który polega na narodzinach, powstawaniu i rozpadzie.
to święta triada, która łączy uniwersalne źródło istnienia Rodziny, uniwersalną zasadę życia Yaruna i Velesa niszczyciela, pana Śmierci.

Perun - Bóg czego?

Spróbujmy to rozgryźć.

Co można przede wszystkim zauważyć? Każda osoba, mniej lub bardziej zaznajomiona z tą sprawą, prawdopodobnie powie: grzmot. I rzeczywiście tak jest. Jeden z jego najważniejszych atrybutów Błyskawica. Jednak, jak już się dowiedzieliśmy, nie jest jedynym posiadaczem strzał z grzmotem. Svarog I Rodzaj są z nimi również blisko spokrewnieni. Ciekawe, że z podobną sytuacją spotykamy się w starożytnej mitologii greckiej. Oni (Achajowie) wznieśli Zeus I Posejdon do rangi nieśmiertelnych i zaczął przedstawiać oboje uzbrojonych w błyskawice, zastępując podwójny topór krzemienny, który kiedyś należał do Promień. Później błyskawica Posejdona zamieniła się w trójząb, a wśród jej głównych wielbicieli byli ludzie żyjący na owocach morza (R. Graves Mity starożytnej Grecji)

Tak więc władca oceanu, podobnie jak władca Olimpu, jest uzbrojony w strzały z grzmotem. Ważny szczegół, jeśli pamiętasz, jakie imiona nosi władca wód w mitologii hetyckiej i wedyjskiej. Hetyci to mają Aruna, a Wedy to nazywają Waruna.

Jednak Posejdon jest, że tak powiem, tylko częścią Varuny. Waruna- władca wód kosmicznych, Oceanu Światowego, często rozumianego jako pierwotny Chaos. Rozdzielił niebo i ziemię, utorował drogę słońcu, niebo i ziemia są mu poddane. Noc i dzień to jego szata, a słońce to jego oczy. Varuna spuszcza deszcz na ziemię, toruje drogę strumieniom, napełnia wodą morza i rzeki. Nadzoruje wykonanie światowego porządku. Jednak funkcje strażnika prawa, z którymi dzieli się Varuna Mitra bóg słońca. Wedy często je łączą, wzywając Waruna Mitrau.

W mitologii greckiej Varuna odpowiada Uran. Zgodnie z olimpijskim mitem stworzenia Na początku wszystkiego Matka Ziemia powstała z Chaosu i we śnie urodziła syna Urana. Patrząc czule na śpiącą matkę z wysokości górskich szczytów, oblał jej krocze nawozowym deszczem, a ona urodziła zioła, kwiaty i drzewa, a także odpowiadające im zwierzęta i ptaki. Z tego samego deszczu zaczęły płynąć rzeki, a wszystkie zagłębienia zostały wypełnione wodą, tworząc jeziora i rzeki (R. Graves Mity of Ancient Greece). Uran oznacza niebo, Grecy czcili go jako pierwszego ojca, założyciela dynastii bogów olimpijskich.

Wszystko to z pewnością jest świetne, ale co to ma z tym wspólnego? Co on ma z tym wspólnego? Jak się okazuje, najbardziej natychmiastowa. Peru, w sanskrycie dosłownie oznacza: Ocean, Słońce, Ogień, Złota Góra. Spokrewniony z nim Paru oznacza także Górę, Ocean, Słońce, Ogień, Niebo, Ogród Edenu. To jednak tylko jedna grupa wartości, o innych porozmawiamy nieco później. Teraz powiedzmy tylko, że powyższa lista znaczeń obejmuje wszystkie cztery elementy świata, z których powstał wszechświat Ogień, Powietrze, Woda i Ziemia. Czy to przypadek?

Związek Peruna z wodami i niebiańskim ogniem wydaje się nie budzić wątpliwości. Syreny też są z nim w tajemniczy sposób spokrewnione. Nawiasem mówiąc, warto zauważyć, że rosyjska para jest w rzeczywistości połączeniem wody i ognia.

Zwrócony w obrzędach przywoływania deszczu, może swobodnie wylewać wody niebiańskie na ziemię. Ale co z Górą? Co to ma wspólnego z Niebiańskim Mieszkańcem? Być może mówimy o legendarnej Górze Meru, która stoi pośrodku świata i na której żyją bogowie. Ale to nie wszystko. Obraz staje się jaśniejszy, jeśli przypomnimy sobie, że w języku staroruskim słowo Rod było używane w znaczeniu góry. (Sreznevsky II. Materiały do ​​słownika języka staroruskiego. V.3)

Perun i Rod (podobieństwo bogów)

Rodzaj- to imię starożytnego Boga Słowian. Klan jest twórcą świata, siedząc w powietrzu rzuca stosy na ziemię i rodzą się w nim dzieci. W tym przypadku stosy to krople deszczu, które niosą moc nawozową. Rodzaj jest źródłem wszystkiego, co istnieje, powstał z niego wszechświat, ze wszystkim, co go wypełnia. W języku rosyjskim istnieje wiele słów, w taki czy inny sposób związanych z Rodziną. Przede wszystkim są to słowa związane z pokrewieństwem i pokoleniem: Ludzie, Rodzić, Żniwa, Natura, Krewny itd. Na tym jednak nie koniec. Istnieją jeszcze dwie serie pojęć, w których oznaczeniu użyto tego samego korzenia: po pierwsze jest to oznaczenie wody, źródła wody miejsca narodzin, źródła i kwiatów rosnących w pobliżu wody, lilii rodowych, a po drugie ognia , a raczej jego różne aspekty. Ta druga seria pojęć obejmuje: rodową błyskawicę, Rod, pokrewieństwo - ogniste piekło, rodry, jasny, czerwonawo - czerwony, rumieniec, rumieniec. Rod jest wszechobejmującym bóstwem. W jego mocy rodzą się żywe istoty, woda – zarówno w postaci podziemnych źródeł, jak i w postaci opadów, ognia i błyskawicy.

Idea połączenia Ognia i Wody znalazła swoje ucieleśnienie w dobrze znanym symbolu krzyża połączonego z półksiężycem. Krzyż jest tradycyjnym symbolem ognia. Związek ten zachował się również w języku, wystarczy przypomnieć chociażby słowo kresalo – krzemień, czyli przyrząd do wykuwania ognia z krzemienia. Półksiężyc, a nawet odwrócony do góry nogami jak miska, symbolizuje wodę. Wszystko razem jest starożytnym symbolem stworzenia, symbolem Rodziny . To samo znaczenie, tylko inaczej wyrażone, zawiera również obrzęd kupały, kiedy tratwa z rozpalonym na nim ogniem spuszczana jest w dół rzeki.

Ciekawe, że ta kompozycja - krzyż w półksiężycu, tradycyjnie zdobi cerkwie. Jednak chrześcijanie oczywiście inaczej to interpretują.

Pierwsza pisemna wzmianka o Rodzie, to jest Słowo św. Grzegorza, została wymyślona w tłumie o tym, jak pierwsze śmieci istniejących języków pokłoniły się bożkowi i rzuciły na nich treby. To właśnie robią teraz, co, jak zakładają, sięga początku XII wieku. Między innymi mówi: teraz Słoweńcy zaczęli stawiać posiłek dla Roda i Rozhanitsy przed ich bogiem Perunem. Takie porównanie Roda i Peruna sugeruje, że dla autora Słowa są one równe. Co więcej, jeśli porównamy funkcje i atrybuty Rodzaju ze znaczeniami zawartymi w słowie Peru, to przekonamy się o ich prawie zupełnym zbiegu okoliczności. Tak więc przejście od Roda do Peruna, o którym mowa w Słowie, nie było wynikiem jakiejś radykalnej zmiany w światopoglądzie. Perun w tym kontekście to po prostu inna nazwa Stwórcy.

Być może, jedną z głównych funkcji społecznych Peruna jest przestrzeganie prawa światowego . Jego gniew jest wywoływany na głowach wszelkiego rodzaju przeciwników i złoczyńców. Książę i jego orszak przysięgają na Peruna i ich broń. Wiadomo, że zwyczajem było pieczętowanie przysięgi nad źródłami wody - źródłami, krewnymi. Taka przysięga została uznana za szczególnie silną.

Oto, co znajdujemy w Rigwedzie:

Nie bij nas swoją śmiercionośną bronią, O Varuno,
Co boli, gdy szukasz tego, który popełnił grzech, o Asuro!
Nie wybierajmy się w podróż z dala od słońca!
Osłabiaj nasze grzechy, abyśmy mogli żyć!

(Rigweda II.28)

Nie byłoby zbyteczne, aby to zauważyć Wygląd Peruna, ogólnie rzecz biorąc, niewiele odpowiada wyglądowi rudowłosego awanturnika. Jego włosy są czarne lub srebrne, jeździ rydwanem zaprzężonym w biało-czarne konie - ten sam kolor ma ptak poświęcony Perunowi. Ten ptak jest uważany za srokę. Sroka-CROW, jak nazywają ją rosyjskie bajki. Kruk od czasów starożytnych był czczony przez ludy indoeuropejskie jako strażnik porządku światowego, jako proroczy ptak, ściśle związany z innym światem, z magią i śmiercią.

Mamy więc bardzo jasne wskazanie, kim był Perun dla naszych przodków. Nie grubiańskiego, ciasnego chrząkania, rodzaj niebiańskiego porucznika Rżewskiego, jak się go niestety czasem przedstawia, ale potężnego Boga, stwórcę przejawionego świata.

Rigweda o Perunie

Oto, co mówi o tym Rigweda:

1. „Królestwo należy do mnie, panie”
Wszystkie warunki życia - jak wszyscy nieśmiertelni (wiedzą) o nas.
Bogowie podążają za decyzją Varuny.

2. „Jestem królem Waruny. Postawili dla mnie
(Bogowie) te pierwsze siły asur.
Bogowie podążają za decyzją Varuny.
Rządzę ludźmi, których ciało jest najlepszego rodzaju."

3. "Ja, Varuna, - Indra. Te dwa szerokie,
Głębokie, ugruntowane przestrzenie
(Swoją) wielkością wprawiłem w ruch i podtrzymywałem (te) dwa światy,
Wiedząc jak Tvashtar, wszystkie istoty."

4. „Sprawiłem, że płynące wody wezbrały,
Poparłem niebo w siedzibie prawa.
Zgodnie z prawem syn Aditi, strażnika prawa,
On spłaszczył ziemię trzy razy."

(Rigweda IV, 42)

Tylko Varuna i Indra w Rygwedzie nazywani są Władcami. Ale jeśli Indra jest przede wszystkim wojowniczym królem, jego żywiołem jest walka, w Wedach jest on wychwalany przede wszystkim jako właściciel niszczącej wszystko potęgi militarnej, moc Varuny w większości leży gdzie indziej. Varuna kojarzy się z tajemną wiedzą, jest panem Majów, iluzorycznej okładki Świata i magii. Księżyc, słońce, umarli i noc są z nim najbardziej bezpośrednio spokrewnieni.

7. „Kto zna szlak ptaków,
Latanie w powietrzu
Zna łodzie na morzu.

8. Wie, czyje przymierze jest mocne, dwanaście
Miesiące z (ich) potomstwem.
On wie (jeden), kto się urodził dodatkowo.

9. Zna drogę wiatru,
Szeroki, wysoki, silny.
Zna tych, którzy siedzą.

10. Waruno, której przymierze jest mocne,
Osiedlił się na wodach
Ze względu na niepodzielną władzę (on) jest bardzo mądry.

11. Stamtąd wszystko jest ukryte
Obserwując uważnie,
stworzone i co zostanie stworzone."

21 Up - oddaj nam górę,
Zrelaksuj się w środku środkowej pętli,
Dół - dno, więc żyjemy!

(Rigweda I, 25)

Pętla lub lasso, o których mowa w strofie 21, to tradycyjny atrybut boga śmierci, za pomocą którego łapie on tych, których życie dobiegło końca. W późnych obrazach hinduskich pętla jest częstym towarzyszem Varuny.

Ogólnie rzecz biorąc, Varuna jest ściśle związana z innym światem - świat umarłych , ze światem chtonicznych stworzeń, pierwotną ciemnością.

Mamy więc bardzo jednoznaczny opis Boga, którego moc i autorytet sięga dosłownie do samych fundamentów naszego świata. Czy możemy teraz nie zauważyć uderzającego podobieństwa Varuny - Peruna z innym słowiańskim bogiem - Veles ?

Perun i Veles - jeden bóg

Z Velesem, panem łąk Veles - inny świat. Z Velesem, strażnikiem wiedzy tajemnej, patronem czarowników, wielkim czarownikiem. Z tym, z którym imieniem kojarzy się samo pojęcie władzy. W niektórych dialektach słowiańskich Veles oznacza bezpośrednio władcę.

Veles jest ściśle związany z kultem zmarłych. Wielki Bóg, który przenosi dusze zmarłych do innych krajów, na pastwiska życia pozagrobowego, do kraju, w którym nie ma ani żalu, ani smutku. Sanskryt Peru ma inną grupę znaczeń Przejście, Wyzwolenie, Zbawienie. W tym samym rzędzie semantycznym znajduje się imię słowiańskiego boga podziemi Pereplut, wywodzące się od staroruskiego pereplut, co oznacza przepłynięcie. Tutaj pere, jako przyimek, jest bezpośrednio zawarte w imieniu Boga niższego świata.

Jednak ogółowi społeczeństwa Veles jest znany przede wszystkim jako szkocki bóg, Bóg bydła i bogactwa . Warto zauważyć, że w języku łacińskim bydło i bogactwo to pecunia.

Zgodnie z kalendarzem ludowym dzień Iljina (prorok Eliasz w ludowej tradycji prawosławnej odziedziczył wiele cech charakterystycznych dla Peruna) jest rodzajem granicy między latem a jesienią. Jest nawet powiedzenie: Na Ilyi przed obiadem, latem, po obiedzie, jesienią. Mniej więcej w tym samym czasie zaczynają się żniwa. Święty Eliasz zbiera ściernisko mówi przysłowie. W tym dniu bydło nie było nigdzie wypędzane, ponieważ wierzono, że jadowite gady i zwierzęta drapieżne, stworzenia zwyczajowo kojarzone z Velesem, w tym czasie swobodnie chodzą po lesie. Kiedy żniwa dobiegły końca, chłopi z pewnością pozostawili Velesowi nieskompresowany mały obszar pola za brodę, rodzaj wdzięczności za darowane żniwa.

Okazuje się, że to Veles? TAk. Dokładniej, jedno z jego wcieleń. Tak paradoksalne, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Dlatego wśród filarów ustanowionych przez Władimira w Kijowie nie ma Velesa. Prawdopodobnie Władimir po prostu nie widział sensu stawiania dwóch filarów temu samemu Bogu.

Ciekawe, że legenda nowogrodzka dość jednoznacznie łączy Peruna z wężem. Jedna z kronik miejskich mówi, że Nowogrodzcy czcili potwornego krokodyla, który żył w Wołchowie jako Perun. W późniejszych opowieściach o tym spisku Perun pojawia się już jako wąż-Perun. Być może jest to wynik chrześcijańskiego rozumienia starożytnych tradycji, ale być może nie. Jest mało prawdopodobne, aby taka identyfikacja mogła powstać od zera. Ciekawe, że wspomniany jest Perun, a nie Veles, jak można by się spodziewać.

Można jednak postawić zarzut, że np. Opowieść o minionych latach, opisująca umowy zawarte przez książąt, wskazuje, że Rusowie przysięgają na swoją broń i Peruna, swojego boga, i Volosa, boga bydła. Jest to jednak tylko pozorna sprzeczność. Mówimy tutaj o Velesie właśnie jako o szczególnej hipostazie Peruna. Podajmy następującą analogię: przypomnijmy, że w zwyczajach chrześcijan na przykład błogosławią oni w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Nie przeszkadza im to jednak w postrzeganiu Trójcy jako istoty jednej, a raczej trójjednej

Istnieje legenda o tym, jak Ilya i Nikola przewożą dusze przez ogniste rzeki oddzielające ten świat od królestwa zmarłych. Tutaj św. Mikołaj Nikola kojarzy się odpowiednio z Velesem, a Ilja z Perunem. Charakterystyczne, że są zajęci jedną rzeczą, z formalnego punktu widzenia, w żaden sposób nie związaną ze zwykłym wizerunkiem Peruna Niebiańskiego Księcia i Gromowładcy. Legenda przywołuje nam echo tych starożytnych czasów, kiedy Perun i Veles były imionami jednego, potężnego Boga, w którego mocy są zarówno obszary niebieskie, jak i podziemne.

Czy to możliwe? Całkiem .

panteon skandynawski

Jeśli zwrócimy się do panteonu skandynawskiego, zobaczymy, że Jedna głowa Asesa łączy w sobie główne cechy tkwiące w obu , w zwykłym znaczeniu, oraz Veles. Jeden Ojciec wojowników, Ojciec wojowników. Świeci zbroją. On jest Ojcem zwycięstwa. Odyn ma również pewne cechy grzmota przed rozpoczęciem bitwy, rzuca włócznią w armię wroga. Włócznia ogólnie ma znaczenie dla Odyna. Został przybity do drzewa włócznią przez dziewięć dni i dziewięć nocy, kiedy zostały mu objawione Runy. Umierając, Odyn kazał oznaczyć się czubkiem włóczni i przywłaszczył sobie wszystkich, którzy zginęli od broni (Krąg Ziemi, Saga Ynglingów)

Nawiasem mówiąc, Njord, który rządził po Odynie, zrobił to samo, gdy nadeszła jego kolej na wyjazd do Walhalli.

Wraz z tym Jeden mistrz magii. Ma doskonałą znajomość natury rzeczy i jest wtajemniczony we wszystkie sekrety wszechświata. Jest stwórcą Świata, stwórcą ludzi. Jego możliwości są naprawdę nieograniczone. Oto jak mówi o tym Krąg Ziemi: Odyn mógł zmienić swój wygląd. Potem jego ciało leżało tak, jakby spał lub był martwy, a w tym czasie był ptakiem lub zwierzęciem, rybą lub wężem, a w jednej chwili został przetransportowany do odległych krajów w swoim własnym interesie lub w interesie inni ludzie. Mógł też słowem ugasić ogień, uspokoić morze lub obrócić wiatr w dowolnym kierunku, jeśli chciał, żeby Odyn zabrał ze sobą głowę Mimira, a ona opowiadała mu wiele nowin z innych światów, a czasami nazywał zmarłych z ziemi lub usiadł pod wisielcami. Dlatego nazywano go panem zmarłych lub panem wisielców. Miał dwa kruki, które nauczył mówić. Przelecieli nad wszystkimi krajami i dużo mu powiedzieli. Dlatego był bardzo mądry... (Krąg Ziemi, Saga o Ynglingach)

Te dwa kruki to Hugin i Munin (huga myśl i muna pamiętaj). Stanowią one ważną część ezoterycznej doktryny północnego, a nie tylko północnego pogaństwa. Wystarczy powiedzieć, że wspomnienie w sanskrycie to smrti.

To jednak osobna kwestia.

Hugin i Munin
cały czas na całym świecie
latać niestrudzenie
Boję się o Hugin
straszniejsze dla Munina, -
czy wrony powrócą!

Nie wchodząc teraz w szczegóły, zauważamy tylko, że Prorok wybrał kruki, ptaki tradycyjnie kojarzone z innym światem, magią i tajemnymi siłami.

Jeden władca umarłych. Króluje w błogosławionych salach Walhalli, gdzie giną żołnierze, którzy polegli w bitwie. Walkirie unoszą się nad polem bitwy i dopingując walczących, wybierają tych, którzy są godni stanąć przed Panem Życia i Śmierci. W mitologii słowiańskiej te same funkcje pełni Magura, wojowniczka z chmur, córka Peruna. W ryku bitwy inspiruje wojowników, dodając im siły i odwagi.

Czy jednak te zbiegi okoliczności są tak przypadkowe?

Przypomnijmy, że Jeden jest przywódcą Asów, którzy przybyli na północ z ziem położonych na wschód od Donu w Azji, jak informuje Krąg Ziemi. Jeden był jasnowidzem i czarownikiem, wiedział, że jego potomstwo zamieszka na północnych obrzeżach świata (Krąg Ziemi, Saga o Ynglingach).

Wedy: sury i asury

Spróbujmy na to spojrzeć z tego punktu widzenia:

Varuna jest nazywana Deva Asura w Rygwedzie, a częściej po prostu Asura.
Jesteś Varuna - królem wszystkiego,
I dla tych, którzy są bogami, o Asuro, i dla tych, którzy są śmiertelnikami.
Daj nam zobaczyć sto jesieni!

(Rigweda II, 27)

Konflikt Devów i Asurów jest jedną z głównych linii całej mitologii indoeuropejskiej. W Rygweda Asura to epitet niektórych bogów i całej klasy demonów. W późniejszych Wedach są to już całkowicie demoniczne siły, które sprzeciwiają się jasnym Bogom. Avesta interpretuje inaczej. Zgodnie z tą nauką, Asury są jasnymi, słonecznymi istotami, a Devy są ucieleśnieniem sił ciemności.

Tradycja wedyjska wierzy, że dewy ucieleśniają stabilną, dośrodkową zasadę, zasadę podobieństwa, równowagi. Przeciwnie, Asury wykonują ciągły ruch odśrodkowy, mają skłonność do ciągłej intensywnej aktywności i generalnie mają wielką ochotę na zmiany. Ogólnie rzecz biorąc, Asury są bardziej zgodne z typem cywilizacji europejskiej niż Devy. Magiczne i ogólnie nadprzyrodzone zdolności są integralną cechą Asurów. Przypomnijmy, że kiedy Odyn i jego towarzysze przybyli na północne ziemie, zaczęli uczyć ludzi sztuk, które ludzie opanowali od tego czasu. Jeden był najsłynniejszy ze wszystkich i od niego ludzie nauczyli się wszystkich sztuk, bo opanował wszystko, ale nie wszystkiego nauczył (Krąg Ziemi, Saga o Ynglingach).

Jeśli spojrzysz na hierarchiczną strukturę panteonu skandynawskiego, łatwo zauważyć, że na szczycie znajdują się dwaj bogowie Odyn i Tyr. A jeśli Odyn ucieleśnia funkcje Maga i Kapłana, to Tyr jest Sędzią, ucieleśnieniem sprawiedliwości i poświęcenia dla dobra społeczeństwa. Blisko nich jest Thor, potężny rudobrody wojownik, który posiada magiczny młot Mjollnir, główną broń w nieustannej wojnie Asów z Tursami, gigantami żyjącymi w górach. Ogólnie rzecz biorąc, ten triglav zaskakująco przypomina wedyjską triadę Varuna-Mitra-Indra.

Sam Odyn jest krewnym gigantów. Jego matką jest olbrzymka Bestla, córka Belthorna. Co ciekawe, w staronordyjskim poemacie runicznym, runie Thurisaz, odpowiadają następujące wiersze: Turs to udręka kobiet, mieszkaniec skał, małżonek Vardruny. Znany badacz północnego pogaństwa Edred Thorsson sugeruje, że Vardruna to imię jakiejś nieznanej olbrzymki. Nie zgadzajmy się z jego opinią.

Nawiasem mówiąc, warto przypomnieć, że góra lub skała w sanskrycie to paru. Paru oznacza również Ocean i Ogień, jednak zostało to już wspomniane. I przypomnieliśmy sobie to w związku z tym: W Wizji Gulvi (Młodszej Eddy) jest bardzo szczegółowo opisane, jak świat został stworzony. Najpierw z Niflheimu wodnego świata chłodu i ciemności, położonego na północy, wypłynęły strumienie lodu, które zderzyły się z ogniem, który wyłonił się z Muspelheimu świata ognia, znajdującego się na południu. W efekcie lód zaczął się topić, krople rodziły się z mocy kalorycznej i przybierały postać człowieka. Tym człowiekiem był Ymir (Ryczący), a od niego pochodzi całe plemię lodowych olbrzymów. Później Odyn i jego bracia zabili Ymira i uczynili z niego ziemię, az jego krwi morze i wszystkie wody.

Tak więc tradycja skandynawska wprost wskazuje, że świat powstał pierwotnie z pary, połączenia ognia i wody. Nawiasem mówiąc, w wielu rosyjskich dialektach słowo szybować (ale jak pchać) nadal oznacza kopulować, a kąpiel, miejsce bezpośrednio związane z parą, wśród Słowian i nie tylko, jest tradycyjnie uważane za święte , tajemnicze miejsce bezpośrednio związane z magią i innym światem.

Pozostaje jeszcze dodać, że ziemie, na których osiedlili się Asowie, nazywano Szwecją. Svipjod po islandzku.

Snorri Sturluson nazywa Wielką lub Zimną Szwecją ziemie położone na północ od Morza Czarnego - Scythia i inne terytoria do niej przylegające. Co ciekawe, Par i Isparina brzmią jak Sveda w sanskrycie.

Jest zaskakująco zgodny z rosyjskimi słowami „redukcja”, „redukcja”, oznaczającymi połączenie kilku początków razem. Innymi słowy, synteza.

A teraz nadszedł czas, aby przejść do następnej części naszego małego studium.

Geri i Freki
karmi wojowniczych
Ojcze Ojcze,
ale on je
tylko wino,
lśniący zbroją

(Starsza Edda, Przemówienia Grimnira)

Gehry, Freki Chciwy I Nienasycony imiona wilków Odyna.

Jednak Słowianie znali również Wilczego Pasterza. To, co zabrał wilk, dał Yarilo, mówią w Rosji.

Yarilo, Yarun, Yerun

Yarilo, Yarun czy Erun – tak pisze o nim Famincyn: „Wszystkie znaki białoruskiego Yarila wymagają jego włączenia do szeregu bóstw słonecznych, a ponadto jako przedstawiciela wiosennego słońca”.

Otrzymuje białego konia, zwykle charakterystyczną cechę Boga Słońca,

Święto na jego cześć odbywa się na początku wiosny,

On, zarówno z nazwy, jak i właściwości, jest podobny do Yarowita ze Słowian bałtyckich, który jednak oprócz spokojnego charakteru odrodzenia natury i owocodawcy, ma także charakter południowego palącego słońca, przedstawiciel Boga Wojny, utożsamiający się pod tym względem z Aresem i Marsem.

Pod tym ostatnim względem imię Słowian bałtyckich Yarovit nabiera również dobrze znanego znaczenia rdzenia jar w języku rosyjskim w sensie gniewu, pasji, bojowości: w języku ludowym yary nazywa się na przykład ukąszeniem węża , zły człowiek nazywany jest żarliwym, porywczym, silnym, rozpalonym gniewem, okrutnym (A.S. Famintsyn Bóstwa starożytnych Słowian)

Jar - to bardzo szerokie pojęcie. Łączy w sobie moc pożądania i walki wściekłości z mocą odradzającej się natury. To jest istota życia, jego niewidzialna siła napędowa. To ta sama kaloryczność, która ożywiła lód Niflheimu.

Tajemnica Yarili obejmuje jego pojawienie się na białym koniu, z kłosami kukurydzy w jednej ręce i martwą głową w drugiej. Symbolizują śmierć i narodziny, mądrość i siłę. Potem na Kupale pojawia się Yarilo jako starzec z ogromnym fallusem. Zakopują Yarilę właśnie tam, ale wsadzają go w ziemię jak ziarno, wiedząc, że następnej wiosny pojawi się ponownie na białym koniu i życie znów zakwitnie. Yarilo, Erun jest ściśle związany z rotacją życia na ziemi. Dosłownie symbolizuje procesy rozrodcze zachodzące w przyrodzie.

A teraz przejdźmy do trzeciej grupy znaczeń słowa Peru. Obejmuje następujące definicje: wysoki, pęczniejący, nasiona, ziarno, zarodek, pęd.

Prusacy znali Pergrubryusa, boga wiosny i roślinności. Poświęcono mu pierwsze święto kalendarzowe, rozpoczynające się wiosną. Podczas tego święta wywieziono na pola pług i modlili się o dobre żniwa, składali ofiary i głosili imiona bogów, wezwanych do przegnania zimy.

Rosyjscy chłopi również dzwonili na wiosnę. Perun miał otworzyć niebo i spuścić życiodajną wilgoć na pola. Ale Perun jest także Wilczym Pasterzem. Wilki i węże są mu posłuszne. Jak już wspomniano, węże są najbardziej bezpośrednio spokrewnione z yari. W spisku z ukąszenia węża mówi bezpośrednio: podziemny drań, podziemny drań, weź swój YAR (ugryzienie)! (Wielkie rosyjskie zaklęcia Majkowa)

A w Indiach Kundalini nazywa się Mocą Węża, uniwersalną boską energią, bardzo bliską słowiańskim jari.

Jednak, aby dopełnić obraz, musimy pamiętać o innym słowie sanskryckim, które jest bezpośrednio związane z Yarunem. Aru oznacza Słońce, ale także ranić, ranić, dręczyć. Czy to nie tutaj zakorzeniona jest wojownicza postać Yarovita? Aru oznacza również czerwonawo-brązowy, ciemnożółty. Prawdopodobnie właśnie temu korzeniowi zawdzięczamy koncepcję blondyna. I krzyk Ur. I być może leży u podstaw słowa Rus.

Yarun, Erun jest bardziej zwięzłą i najwyraźniej bardziej archaiczną formą imienia niż Yarilo. Akademik B.A. Rybakow zwraca uwagę, że w źródłach rosyjskich XI - XVI wieku. Yarilo nie jest wymieniony. Zapewne forma ta jest późniejszym zapożyczeniem, na przykład ze starożytnej Italiki, gdzie znana była nazwa Herilus, która nazywała się Herkules.

A teraz pozostaje tylko dodać, że Aru to także krab i dzik. A dzik, jak wiecie, jest świętym zwierzęciem. .

Jeśli chodzi o kraba, służy on jako kolejne przypomnienie starożytnego imienia Wszechmogącego. Że Peru oznacza Ocean.

Perun i Svarog

Tak więc zaczynamy rozumieć jako uniwersalnego, transcendentalnego, wszechobejmującego Boga. Rozumiemy to jako Wielki Triglav, w którym Rod jest źródłem egzystencji, Veles jest władcą ukrytego, a Erun zasadą uniwersalnego życia, są trzema twarzami Jednego. Tak więc Perun jest zarówno źródłem, jak i zasadą wszelkiego istnienia, które polega na narodzinach, powstawaniu i rozpadzie.

Jak już wspomniano, Indra I Waruna oba są nazywane przez Rygwedę wszechmocnym. Pomimo znacznych różnic w atrybutach i funkcjach nadal mają wiele wspólnych cech. Na przykład Indra kontroluje wody, uruchomił siedem rzek. Co ciekawe, Indrek bestia z Księgi Gołębi jest władcą lochów i podziemnych kluczy. Jest zbawicielem wszechświata podczas światowej suszy. Indrek wyciąga klucze rogiem i wypuszcza wodę. Gdziekolwiek bestia się tam udaje, klucz się gotuje.

I w tym samym czasie:

Aditya pozwoliła im przeciekać i oddzieliła je:
Rzeki płyną zgodnie z uniwersalnym prawem Waruny.
Nie męczą się, nie odpoczywają.
Szybko jak ptaki latają w kółko.

(Rigweda II.28)

Indra nie obcy magii. Potrafi zmieniać kształt, może nawet zamienić się w mrówkę lub końskie włosie. Wraz z tym on sam, szeroki, założył morza wokół i tak dalej. Uważa się, że przyczyna tego stanu rzeczy kryje się w dość materialnych, fizycznych procesach. Wielu badaczy sugeruje, że kult Indry nasilił się w związku z walką, jaką Aryjczycy toczyli w północno-zachodnich Indiach. Indra był symbolem jednoczącym w obliczu rdzennej ludności, co pozwoliło mu stopniowo odsunąć na bok dawnego króla bogów Varunę i przyjąć pewne jego cechy.

Tak czy inaczej, ale w słowiańskim panteonie zachowały się również cechy tej podwójnej władzy. Perun jest księciem, a Svarog jest królem bogów. Jednak w tradycji słowiańskiej proces przebiegał w odwrotnym kierunku. Można raczej mówić o pewnym wysiedleniu Svaroga przez Peruna. przejął część funkcji, które pierwotnie należały prawdopodobnie do Svaroga (Indry), a przede wszystkim te, które są związane z potęgą militarną. Być może wynika to z powstania armii zawodowej i umocnienia władzy książęcej, dla której naturalnym było chcieć skupienia całego rządu w jednej ręce, a nie dzielenia go między dwóch władców. Tu najwyraźniej należy szukać korzeni błędnego utożsamienia bohaterów Mitu Gromu z Perunem i Velesem.

Zwróciliśmy się do fabuły Mitu Grzmotu na samym początku tego małego studium. Niestety trzeba przyznać, że ma on znaczący wpływ na umysły wyznawców tradycji pogańskiej. Dlaczego „Niestety? Ponieważ istniejąc wyłącznie w dziedzinie projektowania intelektualnego, w dużej mierze zniekształca nasz obraz świata.

Perun to święta triada, która łączy uniwersalne źródło istnienia Rodziny, uniwersalną zasadę życia Yaruna i Velesa niszczyciela, pana Śmierci. W tym kontekście Mit Grzmotu, mit walki między Perunem i Velesem, nieuchronnie implikuje walkę Wszechmogącego z samym sobą.

Gdyby tak się naprawdę stało, wszechświat zostałby natychmiast zniszczony. Jednak właśnie według tego scenariusza rozwija się Ragnarok The Last Battle. Veles, a raczej jego mroczna hipostaza, pojawia się tutaj jako Loki. Lok w sanskrycie oznacza widzieć, rozróżniać, wiedzieć. Innymi słowy, wiedz. Loki jest ciemną stroną Odyna. A Odyn ginie w walce z Fenrirem, produktem Lokiego. Jednak uważanie Odyna za wroga, a nawet przeciwnika Lokiego, jest sporą przesadą. Loki to kolejny aspekt manifestacji boskości, który wykracza poza ograniczoną ludzką moralność.

W życiu św. Abraham z Rostowa jest opisany następujący przypadek: Po tym, jak Abraham zniszczył kamień bożka Velesa w Rostowie, został prawie zabity przez demona, który oczernił go przed księciem, że podobno Abraham był zaangażowany w czary, że znalazł i ukrył miedziany kocioł przed księciem książę z pieniędzmi. W tej historii ciekawe jest, że demon pojawił się w postaci wojownika, na obrazie wprost przeciwnym do zwykłego rozumienia Velesa

Dlatego jeśli mówimy o przezwyciężeniu Grzmiącego Mitu, to nacisk należy położyć na przezwyciężenie Mitu, czyli sztucznej konstrukcji mentalnej. Mit burzy w swojej współczesnej interpretacji jest czymś w rodzaju opowieści małej dziewczynki o tym, jak tata i mama kłócą się w łóżku, a silny tata cały czas rani mamę, ponieważ bije i krzyczy.

Idea konfliktu między Veles generowane przez konflikty społeczne w społeczeństwie, które podąża ścieżką bardzo daleką od ścieżek Reguły. Innymi słowy, jest to projekcja naszych problemów na niebo, odzwierciedlona z powrotem w postaci archetypowego konfliktu dwóch zasad Mocy i Ducha. Ale czy ten konflikt jest tak nieunikniony i śmiertelny?

Trójca Perun

Trójjedyny Perun ucieleśnia dynamiczną zasadę rozwoju, żywą grę form, z których każdy jest szczególnym i koniecznym aspektem Boga.

Za Mocą, której symbol pojawia się w naszych umysłach, zawsze stoi Veles. Przypomnijmy, że jednym z epitetów Velesa jest szkocki bóg. Oznacza to, że Veles jest panem Bydła i Bogactwa. Hodowla jako bogactwo nabrała znaczenia wraz z przejściem od łowiectwa i zbieractwa do osiadłego rolnictwa i hodowli zwierząt. I radykalnie zmieniło ludzką psychikę. Jeśli starożytny myśliwy był równy w prawach tym, na których polował, to wraz z nadejściem hodowli bydła nie było śladu tej prymitywnej sprawiedliwości. W rzeczywistości, polując w lesie, człowiek co minutę ryzykował, że stanie się czyjąś zdobyczą, a jego potencjalna ofiara zawsze miała szansę przeżyć, unikając zasadzek i pułapek. Oczywiście, jeśli miała wystarczająco sprytu i doświadczenia. Z pasterzami widzimy zupełnie inny obraz. Praktycznie nie ma szans na przeżycie zwierzęcia przeznaczonego do uboju. Właściciel uosabia dla niego Los i Sąd. W ten sposób człowiek otrzymał możliwość bezwarunkowego pozbycia się życia innych istot. Dostał okazję, ale czy dobrze wykorzystał? Jednak sprawa nie miała formalnego uzasadnienia, od razu pojawiły się nauki potwierdzające Boskie Prawo człowieka do kontrolowania losów reszty, niższego świata. W rzeczywistości ludzkość nie ma do tego prawa, z wyjątkiem prawa silnych. Czy można się dziwić, że to jedyne naturalne prawo rozciąga się na całe społeczeństwo ludzkie? Siła daje moc i czy ta siła pochodzenia duchowego czy fizycznego nie ma znaczenia. Siła uprzedzeń, mająca duchowy charakter, jest nie mniej straszna niż czysto fizyczna siła zarozumiałych bandytów.

Starożytni Aryjczycy mieli prawo: bramini (klasa duchowa) nie mogli osiedlać się tam, gdzie nie było Kszatrijów (klasa wojskowa). Jak każda instytucja wedyjska, oprócz zewnętrznej, praktycznej strony, prawo to ma również wiele ukrytych, ezoterycznych znaczeń. Jednym z nich jest to, że przed staniem się Brahmanem (nie ze względu na pozycję, ale w istocie) osoba musi zostać wojownikiem Kshatriya. Istota Drogi Wojownika była wielokrotnie wyjaśniana przez różnych przedstawicieli tej klasy, odzwierciedlając ich różne poziomy rozumienia istoty zagadnienia.

Ale naszym zdaniem Miyamoto Musashi sformułował to najlepiej.

Kto teraz odpowie: Jaka jest Droga Wojownika? Nic. Ponieważ serca ludzi są zamknięte na prawdę. Ścieżka Wojownika oznacza śmierć.

Oznacza pragnienie śmierci zawsze, gdy istnieje wybór między życiem a śmiercią. I nic więcej. To znaczy widzieć rzeczy, wiedzieć, w co się pakujesz. Zwrot: Jeśli umrzesz, a twoje intencje nie zostaną zrozumiane, umrzesz na próżno - obrzydliwe. Nie ma w niej determinacji, by podążać ścieżką raz obraną, w obliczu wyboru. Każdy, komu zależy przede wszystkim na sobie, teoretyzuje mając w głowie jedno pragnienie przetrwania. Ale pomysł, że śmierć w wyniku porażki jest śmiercią bezużyteczną, jest sam w sobie absurdalny. Nie ma wstydu w śmierci. Śmierć jest najważniejszą okolicznością w życiu wojownika. Jeśli żyjesz, przyzwyczajając się do myśli o możliwej śmierci i decydowaniu o niej, myśląc o sobie jako martwym, połączyłeś się z ideą Drogi Wojownika, to bądź pewien, że będziesz mógł przejść przez życie w tak, aby każda porażka stała się niemożliwa, a Ty wypełnisz swoje obowiązki tak, jak należy (Miyamoto Musashi, Księga Pięciu Pierścieni)

Śmierć jest tu rozumiana nie jako patologiczne pragnienie samobójstwa, ale jako droga całkowitego samozaparcia. Wojownik, idąc do walki, całkowicie wyrzeka się wszystkiego, co wiąże go z tym światem. Może walczyć tylko wtedy, gdy jest całkowicie, do końca swojej istoty, gotowy na śmierć. W przeciwnym razie strach, miłość, litość, pewność siebie - tysiące namiętności będą na nim ciążyć. Wychodząc na bitwę Wojownik wchodzi do Świątyni, gdzie w ofierze oddaje się Bogu. I nie wie, kiedy Bogu upodoba się przyjąć tę ofiarę. Dlatego ciągła gotowość na śmierć jest prawdziwą esencją Drogi Wojownika. Zawsze bądź czysty, aby po zabiciu cię wrogowie nie mogli się z ciebie śmiać - to starożytne przykazanie samurajskie.

Walkirie unoszą się nad polem bitwy, wybierając najbardziej godne

Dając osobie bogactwo Veles razem z nim dali też wielką iluzję. Człowiek wierzy, że ma bogactwo. W rzeczywistości to bogactwo posiada osoba. Myśląc, że coś posiadamy, szczerze się z tym identyfikujemy. Na pytanie kim jest ta osoba? - najprawdopodobniej odpowiemy: Bankier czy Bezdomny, czy ktokolwiek inny. I tylko śmierć oczyszcza całą tę łuskę. W rzeczywistości człowiek nie posiada nawet tego, co może unieść na sobie, ale tylko to, co może unieść w sobie. Przybywając pod postacią boga śmierci, Veles uwalnia człowieka od ciężaru iluzji.

W obliczu Śmierci, w ogniu i stali człowiek staje się prawdziwy. Przynajmniej robi krok w tym kierunku. Dlatego Perun, który objawia się jako Veles, nazywa się Wyzwoliciel. Pomaga naszej esencji powrócić do swojej prawdziwej natury. A błyskawica jest jednym z symboli tego ognistego oczyszczenia.

aria podzielił społeczeństwo na cztery Warny (kasty lub majątki). To powszechnie znany fakt. Ale to nie tylko schemat organizacji społecznej. Jednym z wewnętrznych znaczeń doktryny varn jest to, że reprezentują one etapy duchowej ewolucji człowieka:

Shudra jest osobą należącą do najniższej z kast, prowadzi na wpół zwierzęcą egzystencję. Całe jego życie ogranicza się do pracy, jedzenia i kopulacji. Jest całkowicie pozbawiony zdolności rozróżniania, zasłoną Maji jest dla niego cały świat.

Następna varna to Vaishya, kupcy. Są to ludzie, którzy nauczyli się rozumieć wartość rzeczy. Zaczynają rozróżniać inne, ukryte aspekty bytu.

Stając się Kshatriyą, osoba całkowicie skupia się na swojej ścieżce, odrzucając iluzje i miraże zwykłej świadomości. Dosłownie przecina je mieczem swojej woli.

I dopiero wtedy, po przejściu przez ten czyściec, Kszatrija staje się Brahmanem, człowiekiem Ducha, którego ścieżka leży poza granicami tej rzeczywistości.

Kto z nas może się pochwalić, że stał się nawet Vaishyą?

A cóż może być bardziej bezsensownego niż moc Sudrów? Czy warto obwiniać Bogów za naszą własną niedoskonałość?

Kim jest Perun? (Wideo)